Vos in ons kamp!

De volgende ochtend vertrekken we van ons meertje en fietsen we verder richting Torres del Paine. Prachtige route, fantastisch weer. De eerste twintig, dertig kilometer klimmen weinig, dat gaat lekker. Maar dan komen er een paar stevige klimmetjes en met onze nog weinig getrainde benen voelen we die direct! Na nog eens een kilometer of twintig, dertig zijn we dan ook goed moe. ´s Avonds op de toch nog gehaalde camping bestellen we daarom lekker makkelijk een menuutje in het restaurant en zien we de Torres voor het eerst zonder enig wolkje!



De dag daarna rusten we lekker uit en hangen we een beetje rond. Wasje doen, spulletjes nakijken, beenspiertjes beetje laten rusten, dat soort werk. En terwijl we daar druk mee zijn, komt er opeens een vos door ons kamp heenwandelen! Wij schrikken ons rot, hij in het geheel niet!



De volgende dag fietsen we officieel het park in.



Daar krijgen we voor ´t eerst de man met de hamer te zien. Nicole vond het eten gisteravond niet lekker (zelfgekookte spaghetti met een of ander ondefinieerbaar zakje poeder dat tot saus is gemaakt) en at dus maar heel weinig. Vandaag zitten er te weinig koolhydraatjes in de benen en de klimmetjes zijn kort maar stevig. Afijn, een huilende Nicole halverwege de berg, en dat op de derde fietsdag! Een pak koekjes brengt gelukkig troost en even laten zitten we van ´t zonnetje te genieten op de camping aan het Lago Pehoe



en om te bewijzen dat het instorten echt maar tijdelijk was, fietsen we nog een paar kilometertjes zonder bagage verder om een waterval te bewonderen. Zó!