Met de noorderzon...

Zo, voor het eerst in ons leven met de noorderzon vertrokken! Dat is erg wennen trouwens: we zijn steeds in de war over waar nu het noorden, oosten, het zuiden en het westen zijn! Desondanks zijn we wel meteen de goede kant opgefietst. De eerste kilometers gingen van een leien dakje (bij het vragen van de weg kregen we trouwens meteen onze eerste lift aangeboden, die we natuurlijk geweigerd hebben. We voelden ons errug stoer!) over asfalt. Prachtige uitzichten, prachtige weg, prachtig weer.



Maar al snel kwam de afslag die we zochten en fietsten we over de gevreesde ´ripio´, de Zuid-Amerikaanse benaming voor grindweg of ´dirtroad´, zoals de Engelsen het noemen. Die ripio varieert in kwaliteit van heel aardig tot ronduit verschrikkelijk. Sommige stukken (helaas meestal erg korte...) lijken wel geasfalteerd, andere stukken zitten vol ´wasbord´, enorme keien waar je bijna niet overheen kunt of zanderige stukken waarin je heen en weer slipt. Fietsen wordt dan een soort mountainbiken met bagage.



Na een kilometer of tien, vijftien ploeteren kregen we onze eerste bezienswaardigheid in zicht: een in oertijd door mensen bewoonde grot. Moet ook heftig zijn geweest met al die gletschers in de buurt en het volkomen onvoorspelbare weer van Patagonië.



Daarna weer verder richting NP Torres del Paine. Dat gingen we duidelijk niet in één dag halen. Op zoek naar een slaapplaats zagen we onderaan de heuvel een prachtig meer met een paar dakjes erbij. Dé kans om voor het eerst te ´aanbelkamperen´. Maar de weg erheen zat dicht met een dik hek en groot hangslot. Hoe nu? Precies op dat moment, geloof het of niet, stopten er twee auto´s. Een Chileen van een jaar of dertig stapte uit. ´Mooi meertje he?´, sprak hij, ´en ik heb de sleutel!´ En hij zwaaide triomfantelijk met de sleutels voor onze neus heen en weer. Hij was op weg naar het meer om een beetje te gaan vissen met zijn halve familie. De sleutel behoorde de eigenaar van het stuk land aan het meer toe: een vriend van hem. ´Nee hoor, ik weet zeker dat mijn vriend het prima vinden als jullie hier kamperen. Ga gerust je gang en geniet!´. Zo gezegd, zo gedaan.



Tentje opgezet en vervolgens kennis gemaakt met buurman Julio. Julio is volbloed indiaan en oppasser van de naastgelegen viskwekerij. Dat doet hij drie dagen op, drie dagen af. Hij vind het een relaxte baan, lekker rustig en geen baas die in je nek hijgt. Maar wel een beetje eenzaam ook, zo helemaal alleen drie dagen lang. Dus wandelt hij tot drie keer toe naar het meer om ons uit te nodigen voor een bak koffie, voor het avondeten en voor een douche. ´s Avonds gaan we dus schoon en fris ons mandje in!