zondag 24 januari 2010

Met de echte trein

Omdat we zoveel lol hebben beleefd aan de RailTrail, besluiten we om 'm in stijl af te maken. Per trein! Over het laatste traject rijdt het oude treintje namelijk nog, twee keer per dag in de zomer. Dus fietsen we naar het piepkleine stationnetje Pukerangi (geen koffie, dus die zetten we gewoon zelf)



waar inderdaad volgens schema de trein om 11.35 binnenloopt en onze fietsen aan boord worden gehesen.




We parkeren onszelf op het balkonnetje (waar kan dat nog, op een balkonnetje in de trein?)


en hebben dikke pret onderweg.



Net als op de fiets, maar dan makkelijker!





En als we na twee uur aankomen op het prachtige station van Dunedin



is ook voor ons een tijdperkje afgesloten!

Otago Railtrail - deel 1

In onze pogingen om alle drukke wegen te vermijden, komen we de Otago Railtrail op het spoor. Een afgedankt spoorlijntje is omgetoverd tot een autoloze fietsroute, dat klinkt ons als muziek in de oren! De route blijkt ook nog door een gebied te gaan waar je anders misschien niet zo snel zou komen, dus dat is helemaal mooi meegenomen. We vinden een aardige Schotse familie bereid om ons een lift te geven over de drukke wegen en dan beginnen we in het rustige Clyde aan de circa 150 kilometer lange route.



Otago is een gebied met een landelijk klimaat en verschillende lage bergketens en vlaktes. Dankzij deze fietsroute maken we er op de mooist mogelijke manier kennis mee: dwars door alle landschappen heen, ver van alle verkeer en mogelijke drukte.



We volgen de oude treinroute en dat geeft onderweg het grappige gevoel dat we zelf een treintje zijn. We fietsen tussen uitgehakte rotsen door,


door pikdonkere tunnels,



we gaan over bruggetjes waar soms ook de 'echte' trein nog overheen kan rijden,



en zien onderweg allerlei leuke dingen. Dankzij de Otago RailTrail is er namelijk heel veel bezienswaardigs behouden gebleven langs deze route. Het oudste en kleinste nog in bedrijf zijnde postkantoortje van Nieuw-Zeeland, bijvoorbeeld.



En het oudste, nog in bedrijf zijnde winkeltje van Nieuw-Zeeland (open sinds 1902, de geschiedenis gaat hier niet zo heel ver terug!).



We passeren oude stationnetjes waar de tijd stil heeft gestaan



of waar we de onderweg gemaakte vrienden weer tegenkomen.



We bezoeken de boerderij en werkplaats van Ernest Hayes (wie kent 'm niet?),



die de draadspanner uitvond en daar fortuin mee maakte.




We raken onder de indruk van de marketingkwaliteiten van deze familie,



want al in 1911 vertrok hij per motorfiets op zakenreis naar het Noordereiland met een aantal demonstratie-exemplaren achterop. Het resultaat: enkele jaren later bediende het bedrijf een wereldwijde markt...

We passeren de 45e breedtegraad (waarmee we even ver van de evenaar als van de Zuidpool afzitten, maar we kunnen jullie uit zeer betrouwbare bron vermelden dat we van die evenaar erg weinig en van die Zuidpool erg veel merken hier),


bekijken een oude goudmijn (de familie die er nu zijn schapen heeft lopen, woont er dus letterlijk bovenop!)


en Ube plukt een appeltje. Dat is niet illegaal, hoewel dat wel zo lijkt. Overal op de informatieborden langs de route worden we namelijk aangemoedigd om het fruit te proeven dat hier groeit dankzij de pitten en klokhuizen die vroeger door de treinreizigers uit het raam werden gegooid... Helaas waren het nog zure appeltjes waar we doorheen moesten bijten!



En heel belangrijk: we halen op elk stationnetje een stempel. Vergelijk het maar met de Elfstedentocht.


En qua Elfstedentocht: ook hier af en toe een 'wakje':
En zo bereiken we na 150 km het eindpunt van deze 'vakantie in een vakantie'. Dit was echt heel, heel erg leuk!

Mount Cook Nationaal Park

In het Nationaal Park wandelen we een paar dagen rond. Om ons heen gletschers en besneeuwde bergtoppen.



Via hangbruggetjes en gewone bruggetjes



lopen we naar gletschermeren


en steeds is er dat verbluffende uitzicht op die prachtige berg...





Als we na een paar dagen dan toch eindelijk maar terugfietsen (we hebben al een week geen warme douche gezien, al onze kleren zijn smerig en we leven al dagen op pasta-met-tevredenheid en brood+bonen), doen we dat zo ongeveer achterstevoren. Te mooi om waar te zijn, dit stukje wereld...

Naar Mount Cook - deel 2

De volgende dag fietsen we om het meer heen. Want Mount Cook is dan weliswaar al te zien, de berg en het bijbehorende Nationale Park bevinden zich toch echt nog aan de andere kant van het meer. Maar de route blijft oogverblindend en het weer zit mee; we zien de besneeuwde toppen steeds tussen de wolkenpartijen door.



We trappen langzaam maar zeker steeds dichter naar de bergen toe. Het meer verandert in een vallei waar verschillende berg- en gletscherriviertjes naar beneden rollen. We voelen ons nietige mensjes, als je goed kijkt zie je waarom!



En omdat we zo'n beetje om de meter een nieuwe foto maken, doen we er ook lekker lang over. Goed zo, zo kunnen we mooi lang genieten van al dit moois!



Maar uiteindelijk bereiken we dan toch het Nationaal Park



dat nog meer verrassingen voor ons in petto heeft. Want om de bocht verschijnt opeens een prachtige gletscherwand.





's Avonds zetten we ons tentje onder deze gletscher op en als we twee minuten lopen, is ook Mount Cook weer van de partij.

Naar Mount Cook - deel 1

Een van de highlights hier is de hoogste berg van het Zuidereiland: Mount Cook. Die ligt hemelsbreed een kilometer of 50 verderop naar het westen aan het volgende meer. Dus fietsen we van Lake Tekapo naar Lake Pukaki. Omdat we de ons veel te gevaarlijke Highway 8 graag willen vermijden, zoeken we goed op de kaart en ontdekken we een dirtroad die ons de juiste kant op zou moeten kunnen brengen. Het blijkt een schot in de roos! Een prachtige route, niet eens langer dan de hoofdweg, ook nog vlakker en super, supermooi.



Al vanaf de eerste meters hebben we ongekende uitzichten over de enorme vlakte. In de verte zien we bergketens, om ons heen weilanden vol herten, runderen en schapen. En dan opeens, geheel onverwacht, verschijnen de besneeuwde toppen van de Zuidelijke Alpen voor ons in beeld. We schrikken er bijna van!
Vanaf dit moment zijn de uitzichten werkelijk nog adembenemender en na elk heuveltje kijken we vol spanning of we al iets kunnen zien van het meer. Of van Mount Cook...

Dit is Genieten met een hoofdletter G!


Na nog een heuveltje komt dan ook Lake Pukaki uiteindelijk in beeld

en tot onze verrassing ook een bekende camper! Onze lift van gisteren blijkt ook deze sluiproute genomen te hebben!


Ook Mount Cook heeft een goede bui en laat zich uiteindelijk aan ons zien. Niet vanzelfsprekend: er kunnen dagenlang wolken omheen hangen...


En je ziet het niet op de foto hieronder, maar vanaf ons kampeerplekje die avond blijft Mount Cook de hele avond in ons beeld!