Bokito

Vandaag fietsen we dwars door het park. Het is hier echt fenomenaal mooi: fantastische vergezichten en we zien kuddes wilde lama´s en twee mannetjes die met elkaar in de clinch gaan en vervolgens bruut naar elkaar spuwen.



We zien even verderop TWEE condors tegelijk en nandoes (familie van de struisvogel), allemaal zo langs de weg.



Maar wij worden ook gezien. Een paar dagen geleden stopte er een auto bij ons terwijl wij even stil stonden bij een heel zwaar stuk klimmen, man sprong uit de auto, riep: ´Ik mag wel even een foto maken he?´, ging tussen ons instaan en voor wij doorhadden wat er gebeurde, maakte zijn vriendin een foto van hem met ons om hem heen. Vandaag richten alle passagiers van de touringcar bij het uitzichtspunt hun lenzen op ons terwijl wij zwetend het pasje weten te slechten. We weten nu een beetje hoe de aapjes in Blijdorp zich voelen!

Aan het eind van de middag bereiken we de parkingang aan de noordwestkant. Joepie, we zijn er bijna. Denken we. Er volgen nog zeven harde kilometers vol met de meest beroerde weg die je ooit hebt gezien. Hieronder daarvan een foto, maar die geeft niet echt goed weer hoe erg het was.



Vreselijk slecht ´wegdek´, hoewel dat woord alleen al helemaal niet correct is. Grote stukken steen en rots waardoor je bijna niet overeind kunt blijven, grote stukken wasbord om het nog een beetje erger te maken en steile klimmetjes waar je bijna niet opkomt omdat je banden helemaal geen grip hebben door die stukken wasbord en die grote stenen. Ploeteren dus weer, maar de beloning is groot! ´s Avonds kamperen we onder de Torres en eten we ons klem aan een enorm bord vlees + salade + patat voor twee.

De volgende ochtend zetten we de wekker om zes uur: dan komt de zon op. We worden beloond. Alweer een zonovergoten dag en de Torres baden in het ochtendlicht!