Een hele gletscher voor onszelf!

Wie fietst, ziet soms goed af. Maar wie fietst, geniet soms ook grote voorrechten. En een van die voorrechten is dat je als enige bij de Perito Moreno mag kamperen, omdat het ondoenlijk is om de tachtig kilometers van El Calefate naar de gletscher op 1 dag heen en terug te fietsen en je verder nergens in het park mag kamperen. Zodoende zetten wij 's avonds tevreden ons tentje op in de tuin van de parkwacht en hebben we de gletscher 's avonds bij zonsondergang en 's ochtends bij zonsopgang helemaal voor onszelf alleen... Een waanzinnige en absoluut onvergetelijke ervaring.

Perito Moreno is een van de enorme gletschers van de zuidelijke Patagonische ijsvelden en komt uit in het Lago Argentino. Tot voor kort was het een van de weinige gletschers in de wereld die nog groeiden, nu lijkt hij stabiel. De gletscher is vier, vijf kilometer breed en loopt zo'n veertien kilometer ver door naar achteren. Daar gaat hij over in de ijsvelden. Als je vooraan staat op de wandelpaden zie je hoe de gletscher 'leeft'. Van de vijftig meter hoge ijsmuur vallen voortdurend stukken af met een donderend geraas en enorme knallen van het ijs. Zo schuift hij elke dag twee meter op. Het is een schouwspel waar je echt uren en uren naar kunt zitten kijken. Om dat mee te mogen maken is al heel bijzonder, maar om daar dan met z'n tweetjes te zitten, zonder een andere levende ziel en vooral zonder de busladingen vol dagtoeristen, dat is wel heel erg speciaal...

Smokkelen

Ons volgende reisdoel is El Calefate in Argentinië. Daar ligt namelijk de gletscher Perito Moreno vlakbij en die willen we zien. El Calefate ligt echter 250 kilometer van Cerro Castillo vandaan



en je moet erheen door ontzettend saai, dor en desolaat gebied. En omdat we niet zo heel erg principieel zijn en alle doelen en targets thuis hebben gelaten, hebben we onze fietsen vanmiddag om drie uur in de bus geladen.



Drie uur later zijn we uitgerust uitgestapt in El Calefate, heerlijk! Hier blijven we een paar dagen om wasjes te draaien, boodschappen te doen, bij te eten (het eten in Chili is echt vreselijk, de Chilenen zijn fantastisch aardig maar ze kunnen echt niet koken. De Argentijnen duidelijk wel!) en te internetten. Om dit weblog een beetje behapbaar te houden, vind je hieronder in chronologische volgorde onze belevenissen van de afgelopen anderhalve week. Scroll dus even naar beneden voor de nieuwste berichten!

Overmorgen (dinsdag) gaan we naar Perito Moreno, daarna komen we weer in El Calefate terug en volgen nieuwe updates. Tot dan en opnieuw allemaal ontzettend bedankt voor al jullie mailtjes en berichtjes op dit forum. Steeds als we ergens in de bewoonde wereld komen, zetten we eerst onze mobiel aan en kijken we snel of de eerste streepjes bereik al zichtbaar worden en of er sms´jes zijn. Daarna rennen we naar het internetcafé voor de reacties per cyberspace. Blijven doen dus!

Naar Cerro Castillo

Vertrokken vanuit Torres del Paine naar Cerro Castillo. Dat ligt zo´n 65 km verderop en biedt toegang tot de Argentijnse grens. Verder is het het bekende ´gat in de grond´, met alleen een paar cafetaria´s, een politie- en grenspost, een hostel en een gemeentehuis. Maar goed, voor ons dus de toegangspoort tot het volgende land!

´s Ochtends welgemoed op de fiets gesprongen om de zeven verschrikkelijke kilometers te overbruggen, dit keer met frisse benen. Een aanzienlijk verschil! In een luttele 40 minuten hadden we ze te pakken en fietsten we het bruggetje over naar de uitgang van het park.



Van daaraf veranderde het landschap in rap tempo: van bergachtig en groen naar behoorlijk vlak en bruin en droog. Hier en daar een meer maken de plaatjes compleet!



Halverwege de dag maken we kennis met een dappere Amsterdammer die in het Zeeuwse Goedereede is gaan wonen. Slimme man! Hij reist een paar maanden rond op zijn gehuurde off-the-road-motor. We zijn jaloers: hij hoeft maar aan de gashendel te draaien en komt vooruit... Hij vertelt ons dat hij diezelfde ochtend twee Groningse fietsers is voorbijgereden, die ook onderweg waren naar Cerro Castillo. Spannend! Met een beetje geluk onmoeten we dus soortgenoten! ´s Middags rijden we daarom zeer gemotiveerd de tweede helft van de rit en komen rond half zeven in Cerro Castillo aan. Daar staan twee zeer robuuste fietsen, onmiskenbaar eigendom van twee wereldfietsers, voor de publieke baños. Goed zo, we hebben ze gevonden! Een praatje later zetten wij onze tent naast die van hen in wat je met enig gevoel voor smaak een dorpspark zou kunnen noemen. Daarna is het onze beurt voor een kattenwasje in de baño. Maar daar steekt Pépé een stokje voor. Pépé? Ja, Pépé Marin om precies te zijn. De goede man woont precies tegenover de baño, heeft ons daar naar binnen zien gaan, denkt: ´Ach, die arme fietsers, wassen in een publieke baño aan een wastafeltje, dat is toch ook geen doen´ en roept ons vervolgens binnen. Even later gaan wij dus heerlijk fris gedoucht gezellig uit eten met Jenne en Annelies. Zij geven ons een heleboel uiterst waardevolle tips, waarvoor bij deze nogmaals dank!!!

Bokito

Vandaag fietsen we dwars door het park. Het is hier echt fenomenaal mooi: fantastische vergezichten en we zien kuddes wilde lama´s en twee mannetjes die met elkaar in de clinch gaan en vervolgens bruut naar elkaar spuwen.



We zien even verderop TWEE condors tegelijk en nandoes (familie van de struisvogel), allemaal zo langs de weg.



Maar wij worden ook gezien. Een paar dagen geleden stopte er een auto bij ons terwijl wij even stil stonden bij een heel zwaar stuk klimmen, man sprong uit de auto, riep: ´Ik mag wel even een foto maken he?´, ging tussen ons instaan en voor wij doorhadden wat er gebeurde, maakte zijn vriendin een foto van hem met ons om hem heen. Vandaag richten alle passagiers van de touringcar bij het uitzichtspunt hun lenzen op ons terwijl wij zwetend het pasje weten te slechten. We weten nu een beetje hoe de aapjes in Blijdorp zich voelen!

Aan het eind van de middag bereiken we de parkingang aan de noordwestkant. Joepie, we zijn er bijna. Denken we. Er volgen nog zeven harde kilometers vol met de meest beroerde weg die je ooit hebt gezien. Hieronder daarvan een foto, maar die geeft niet echt goed weer hoe erg het was.



Vreselijk slecht ´wegdek´, hoewel dat woord alleen al helemaal niet correct is. Grote stukken steen en rots waardoor je bijna niet overeind kunt blijven, grote stukken wasbord om het nog een beetje erger te maken en steile klimmetjes waar je bijna niet opkomt omdat je banden helemaal geen grip hebben door die stukken wasbord en die grote stenen. Ploeteren dus weer, maar de beloning is groot! ´s Avonds kamperen we onder de Torres en eten we ons klem aan een enorm bord vlees + salade + patat voor twee.

De volgende ochtend zetten we de wekker om zes uur: dan komt de zon op. We worden beloond. Alweer een zonovergoten dag en de Torres baden in het ochtendlicht!

Vos in ons kamp!

De volgende ochtend vertrekken we van ons meertje en fietsen we verder richting Torres del Paine. Prachtige route, fantastisch weer. De eerste twintig, dertig kilometer klimmen weinig, dat gaat lekker. Maar dan komen er een paar stevige klimmetjes en met onze nog weinig getrainde benen voelen we die direct! Na nog eens een kilometer of twintig, dertig zijn we dan ook goed moe. ´s Avonds op de toch nog gehaalde camping bestellen we daarom lekker makkelijk een menuutje in het restaurant en zien we de Torres voor het eerst zonder enig wolkje!



De dag daarna rusten we lekker uit en hangen we een beetje rond. Wasje doen, spulletjes nakijken, beenspiertjes beetje laten rusten, dat soort werk. En terwijl we daar druk mee zijn, komt er opeens een vos door ons kamp heenwandelen! Wij schrikken ons rot, hij in het geheel niet!



De volgende dag fietsen we officieel het park in.



Daar krijgen we voor ´t eerst de man met de hamer te zien. Nicole vond het eten gisteravond niet lekker (zelfgekookte spaghetti met een of ander ondefinieerbaar zakje poeder dat tot saus is gemaakt) en at dus maar heel weinig. Vandaag zitten er te weinig koolhydraatjes in de benen en de klimmetjes zijn kort maar stevig. Afijn, een huilende Nicole halverwege de berg, en dat op de derde fietsdag! Een pak koekjes brengt gelukkig troost en even laten zitten we van ´t zonnetje te genieten op de camping aan het Lago Pehoe



en om te bewijzen dat het instorten echt maar tijdelijk was, fietsen we nog een paar kilometertjes zonder bagage verder om een waterval te bewonderen. Zó!

Met de noorderzon...

Zo, voor het eerst in ons leven met de noorderzon vertrokken! Dat is erg wennen trouwens: we zijn steeds in de war over waar nu het noorden, oosten, het zuiden en het westen zijn! Desondanks zijn we wel meteen de goede kant opgefietst. De eerste kilometers gingen van een leien dakje (bij het vragen van de weg kregen we trouwens meteen onze eerste lift aangeboden, die we natuurlijk geweigerd hebben. We voelden ons errug stoer!) over asfalt. Prachtige uitzichten, prachtige weg, prachtig weer.



Maar al snel kwam de afslag die we zochten en fietsten we over de gevreesde ´ripio´, de Zuid-Amerikaanse benaming voor grindweg of ´dirtroad´, zoals de Engelsen het noemen. Die ripio varieert in kwaliteit van heel aardig tot ronduit verschrikkelijk. Sommige stukken (helaas meestal erg korte...) lijken wel geasfalteerd, andere stukken zitten vol ´wasbord´, enorme keien waar je bijna niet overheen kunt of zanderige stukken waarin je heen en weer slipt. Fietsen wordt dan een soort mountainbiken met bagage.



Na een kilometer of tien, vijftien ploeteren kregen we onze eerste bezienswaardigheid in zicht: een in oertijd door mensen bewoonde grot. Moet ook heftig zijn geweest met al die gletschers in de buurt en het volkomen onvoorspelbare weer van Patagonië.



Daarna weer verder richting NP Torres del Paine. Dat gingen we duidelijk niet in één dag halen. Op zoek naar een slaapplaats zagen we onderaan de heuvel een prachtig meer met een paar dakjes erbij. Dé kans om voor het eerst te ´aanbelkamperen´. Maar de weg erheen zat dicht met een dik hek en groot hangslot. Hoe nu? Precies op dat moment, geloof het of niet, stopten er twee auto´s. Een Chileen van een jaar of dertig stapte uit. ´Mooi meertje he?´, sprak hij, ´en ik heb de sleutel!´ En hij zwaaide triomfantelijk met de sleutels voor onze neus heen en weer. Hij was op weg naar het meer om een beetje te gaan vissen met zijn halve familie. De sleutel behoorde de eigenaar van het stuk land aan het meer toe: een vriend van hem. ´Nee hoor, ik weet zeker dat mijn vriend het prima vinden als jullie hier kamperen. Ga gerust je gang en geniet!´. Zo gezegd, zo gedaan.



Tentje opgezet en vervolgens kennis gemaakt met buurman Julio. Julio is volbloed indiaan en oppasser van de naastgelegen viskwekerij. Dat doet hij drie dagen op, drie dagen af. Hij vind het een relaxte baan, lekker rustig en geen baas die in je nek hijgt. Maar wel een beetje eenzaam ook, zo helemaal alleen drie dagen lang. Dus wandelt hij tot drie keer toe naar het meer om ons uit te nodigen voor een bak koffie, voor het avondeten en voor een douche. ´s Avonds gaan we dus schoon en fris ons mandje in!

Gletschers, dolfijnen, zeeleeuwen...

Jongens, wat een bootreis! Echt fenomenaal mooi. Drie dagen lang voeren we door allerlei kanalen, over de Pacific en langs eilanden, gletschers en vulkanen. Alleen al voor deze boottocht zou je naar Chili afreizen. We hebben genoten. Van alle moois onderweg, van de gezelligheid met de andere gasten en van het (voor hier!) ongelooflijk mooie en vooral heel erg rustige weer. De Pacific was zo glad als een spiegeltje. Zelfs van de beruchte ´Golfo de Penas´, waar de golven niet op en neer gaan maar in een soort rondjes, is niemand aan boord ziek geworden.

Omdat we met onze fietsjes als eersten aan boord mochten, begon het theater al meteen met het inladen van de containers, de vrachtwagens en ook van het eten voor tweehonderd gasten + bemanning. Voor een hele week, want vanuit Puerto Natales, dat zo goed als aan het einde van de wereld ligt, varen ze ook weer drie, vier dagen terug.





Daarna vertrekt het schip met de gebruikelijke vertraging van twee, drie uur en vaar je van mooi naar mooier en mooist!









Onderweg zagen we zelfs de ´spuitjes´ van kleine walvissen, schoten snelle dolfijnen voorbij, konden we zowaar een door het water zoevende zeeleeuw op de foto krijgen en bleek een eend bij nader inzien een pinguin (goed kijken) te zijn!





En als je dan denkt dat het echt niet meer mooier kan, stuurt de kapitein het schip richting de ´Pio Once´, een van de grootste gletschers ter wereld. Vlak voor de gletscher werd het anker uitgegooid en konden wij genieten van een van de mooiste uitzichten die we ooit hebben gezien.











En nu zijn we dan in Puerto Natales, zo ongeveer het einde van de wereld. Hierna kun je nog een paar honderd kilometer verder naar het zuiden, dan val je in zee en kom je alleen nog Antarctica tegen. Het is hier koel, je merkt dat er ijs is overal om je heen. Desondanks ligt Puerto Natales ongeveer ter hoogte van Nederland, maar omdat Antarctica niet ver weg is en de koude Humboltstroom hier langs loopt, is het klimaat hier veel kouder en ligt de sneeuwgrens zo rond de 1000 - 1500 meter.



Vandaag doen we onze laatste inkopen hier en morgen gaan we dan echt op weg. Eerst richting National Park Torres del Paine, waar we een dag gaan wandelen. Daarna verder naar het eerste dorp waar ze weer winkels en internet hebben: Cerro Castillo. Daar hopen we weer wat van ons te kunnen laten horen! Tot die tijd: onwijs bedankt voor al jullie berichtjes op dit weblog, de sms´jes en de mails. Het is superleuk om dingen te horen van jullie!!!

Puerto Montt

Zo, de eerste fietskilometers zitten er dan eindelijk op! Gisterochtend bij nacht en ontij vertrokken na onze Chileense moeder Ana Maria gedag geknuffeld te hebben



en het vliegtuig naar Puerto Montt genomen.



Dat ligt circa 1000 kilometer zuidelijker dan Santiago. De vlucht was spectaculair mooi: pal over de Andes met besneeuwde bergtoppen, bergmeertjes, onze eerste vulkanen



en zelfs de vulkaan van Temuco die een week of wat geleden is uitgebarsten en nu nog steeds narookt. Zie de foto hieronder: als je goed kijkt, zie je de grijze rookpluimen!



Op het vliegveld van Puerto Montt kregen we de schrik van ons leven: wel alle tassen, maar geen fietsen!!! Met kloppend hart de meneer van luchtvaartmaatschappij LAN gevraagd of hij wist waar ze waren. Jawel: in de volgende vlucht uit Santiago... Ja, vast! Maar inderdaad, na twee uur nagelbijten kwam één van de zeer met ons meelevende personeelsleden van het vliegveld triomfantelijk met ze tevoorschijn.

In Puerto Montt zelf is op zich niets te beleven, maar hiervandaan vertrekt wel de boot naar Puerto Natales. En daar begint onze fietstocht straks echt. Bovendien moet de bootreis zelf ook spectaculair zijn: je vaart drie, vier dagen langs honderden eilanden, glinsterende gletschers en zelfs langs vulkanen. Vanuit het raam van onze kamer hier geven we je al een klein voorproefje van wat er volgende week op dit weblog aan foto's zou kunnen staan. Mits het geen vier dagen regent, want het weer is hier op zijn zachts uitgedrukt veranderlijk te noemen...

Tussendoor

Zo, onze cursus Spaans zit erop. Ube is geslaagd voor zijn mondelinge test, Nicole heeft geen test gedaan maar heeft wel telefonisch de transfer naar het vliegtuig aangevraagd. Of dat goed gegaan is, weten we morgenochtend. Dan vliegen we naar Puerto Montt, pakweg 1200 km zuidelijker dan Santiago. Vanmiddag zagen we op de webcam dat er serieuze plassen water op het vliegveld lagen, dus dat wordt waarschijnlijk regenjasjes aan. Maandag gaan we aan boord van een van de schepen van Navimag en varen we nog eens 1000 km verder naar het zuiden. Donderdag komen we aan in Puerto Natales, vanaf daar gaan we per fiets naar het noorden. Misschien lukt het om komend weekend een nieuw bericht te plaatsen en wat foto´s van de Pacific, anders wordt het dus een weekend later!

Hersengymnastiek

Wie denkt dat we hier onze beenspieren trainen, heeft het vooralsnog mis. Het enige wat hier deze week onder handen wordt genomen, zijn onze hersenen. Verbos, verbos, verbos, palabras, palabras, palabras y gramatica, gramatica, gramatica.

Een dag uit het leven van een student van talenschool Tandem






















7.30
De wekker gaat, tijd voor een (koude) douche.

8.00 uur
Daarna aan het ontbijt van onze immer zorgzame Chileense moeder Ana Maria.

8.30 uur
De deur uit voor een wandeling van tien minuten naar de metro.

8.45 uur
Onszelf tussen de enorme stroom forenzen in de metro zien te proppen. Vasthouden hoeft niet. Omvallen is onmogelijk.

9.15 uur
Na nog een keer overstappen de metro uit en richting onze school lopen.

9.30 uur
Verbos, verbos, verbos, palabras, palabras, palabras y gramatica, gramatica, gramatica.

11.00 uur
Half uurtje pauze, onze nu al vermoeide hersentjes even laten rusten en afkoelen met een colaatje uit de kiosk

11.30 uur
Nog meer verbos, verbos, verbos, palabras, palabras, palabras y gramatica, gramatica, gramatica.

13.00 uur
Anderhalf uur pauze. Lunchen op een terrasje aan de Pio Nono, waar de eerste gelegenheden hun deuren alweer opendoen na een lange, drukke nacht.

14.00 uur
Terug naar school. Alvast het huiswerk maken dat we ´s ochtends hebben gekregen voor de volgende dag.

14.30 uur
En nog meer verbos, verbos, verbos, palabras, palabras, palabras y gramatica, gramatica, gramatica.

16.00 uur
Einde van de lessen. Naar buiten en op zoek naar een beetje rustig terrasje. Daar het huiswerk dat we ´s middags hebben gekregen maken voor de volgende dag.

17.30 uur
Richting de metro. Jezelf daar weer in zien te proppen. Vanmiddag hebben we er tien minuten over gedaan om vanaf de ingang van het metrostation tot op het perron te komen. Ziet er een beetje uit zoals de ingang van de Bijenkorf een kwartier voor opening op de eerste Dolle Dwaze Dag, maar dan ook met mannen erbij.

18.30 uur
Uitstappen uit de metro en wat inkopen (water, bijvoorbeeld) doen in de Jumbo.

19.00 uur
Thuis bij Ana Maria meteen in de douche, wat echt onzettend nodig is na een dag in een stad van 35 graden.

19.30 uur
Mail kijken, weblogje bijwerken.

20.00 uur
Spaanse lessen van de dag doorkijken. Nog even wat woordjes leren of wat dingen opzoeken.

21.00 uur
Smikkelen van een overheerlijke maaltijd van Ana Maria.

22.00 uur
Half uurtje chillen.

22.30 uur
Dromen in het Spaans.

We wilden hier nog naar een heleboel bezienswaardigheden, een beetje rondkijken in wat andere wijken waar we nog niet zijn geweest, een stuk of drie, vier musea bezoeken... Maar daarvoor hebben we dus gewoon geen tijd!!! Maar het is onwijs gaaf, de school is superleuk, onze mede-studenten zijn allemaal bereisde types met spannende verhalen, de leraren en leraressen goed en sympathiek. Kortom: we werken harder dan we ooit op de middelbare school hebben gedaan maar we genieten!

Chill Santiago!

Na drie dagen vinden we Santiago een relaxte stad. Als ´ie in Europa zou liggen, vlogen jullie er allemaal graag voor 19 euro heen om te flaneren over de lange, brede en sjieke Avenida Providencia, eindeloos te shoppen op de Ahumada of de kabelbaan naar boven te nemen om van het uitzicht te genieten. Of misschien zou je gezonder doen en de fiets pakken naar boven, zoals de Chilenen!













































Behalve uitgeputte Chileense fietsers (we hoorden zelfs een ambulance de berg op en af racen...) vind je ook Maria bovenop de berg. Nogal wat Chilenen vragen haar hier om vergeving of misschien om een wonder.






















Een enkeling zet haar verzoek kracht bij door een hele vlecht haar in te leveren...



En natuurlijk geniet je er meteen van het uitzicht over de stad.















































Maar zoals elke wereldstad (Santiago telt vijf miljoen inwoners) heeft ook deze een achterkant: die ligt ten noorden van de Rio Mapuche: de weinig inspirerende rivier die de stad van oost naar west doorsnijdt. Daar moet je dus niet naartoe.





Waar je wel naartoe moet, is naar de wijk onderaan de Cerro San Christobal. Hier is elk kleurrijk pand gevuld met een restaurant, theater, cafe of andere uitgaansgelegenheid. Op een na: dat is onze talenschool, waar we ons vanaf morgenochtend zes uur per dag laten onderdompelen in Castellano...