Veilig in El Chalten

Zo, daar zijn we dan. In het internetcafe van El Chalten. We zijn drie dagen geleden vertrokken uit El Calefate met windje vijf in de rug. De eerste 35 km vlogen we de glanzende asfaltweg over.



Daarna gingen we haaks de bocht om en ging het opeens een stuk langzamer! Met windje vijf, zes schuin tegen voelde het een beetje alsof je weer naar school aan het fietsen was... Gelukkig voor ons draaide later op de dag zowel de richting van de weg als die van de wind en zo kwamen we na 98 km aan bij Luz Divina. Dat bestaat uit twee restaurantjes en een vlak en gratis stuk kampeerterrein zonder faciliteiten, behalve dan natuurlijk het fantastische uitzicht en het riviertje dat erlangs stroomt. We hebben dankbaar gebruik gemaakt van de gastvrijheid van Sylvia en haar familie, die ons ´s avonds en ´s ochtends heerlijke en calorierijke maaltijden voorzetten.



De volgende dag begon ook veelbelovend. Een zwak windje tegen, de veertig kilometer ripio die een spannende onderbreking vormden van het asfalt vielen best nog mee. Maar toen... wakkerde de wind aan tot de beruchte Patagonische snelheden



en daalde ons tempo tot een luttele zes km per uur. Was niet meer te doen. De 60 km die ons nog restten, zouden zo nog tien uur noeste fietsarbeid kosten. En dat ging niet meer lukken, wij hebben hier niet de benen van Lance Armstrong. Daarom bij de enige estancia in een omtrek van 20 km aangeklopt. Ja, verder is er dus helemaal niets en niets en niets: alleen hekken, hekken en nog eens hekken met daarachter land, land en nog eens land. Behalve af en toe een prachtig meer in de verte, maar verder:



geen koe of schaap te zien, geen huis te zien, geen schuurtje te zien, geen zijweggetjes te zien, helemaal niets te zien.

De estancia leek in eerste instantie onbewoond. In het woonhuis (stel je daar niet al te veel van voor) geen enkel meubelstuk achter de ruiten, behalve een keukentafel en twee keukenstoelen. Nadere inspectie van het terrein leverde een paar stukken was op aan de lijn, een handjevol kippen en een haan, een waakhond die gelukkig vond dat ´ie een atv-dag had en een paar hammen die stinkend en bedolven onder de vliegen te drogen hingen. Wel bewoond dus, maar door wie? We wachtten een half uur. We wachtten een uur. Anderhalf uur. Twee uur. Niemand te zien, doodse stilte. Hoelang ging dit nog duren? Gingen we op ´hem' wachten? En zo ja, tot hoe laat dan? Zouden we onze tent alvast opzetten? Wilden we bij iemand overnachten die we nog nooit gezien hadden? Wat als het een engerd zou blijken te zijn? Of meerdere engerds? Of als we vanavond laat of vannacht van het erf werden gestuurd?

Om zeven uur ´s avonds hebben we daarom de knoop maar doorgehakt en de driehonderd meter tot aan de weg teruggefietst. Maar wat gebeurde daar???

Wel, om dit weblog eens een beetje extra interactief te maken, verbinden we hier een PRIJSVRAAG aan! Wie het juiste antwoord raadt, krijgt van ons een Argentijns biertje. Door ons te nuttigen, alhier, op JOUW gezondheid!!! Nou, waar wacht je op!!!??? Let op, komen de antwoorden. Hiernaast bij de ´poll´ kun je je antwoord invullen!

1.
Precies op dat moment kwam alsnog de ´boer des huizes´ thuis en kregen we ´s avonds op de barbeque de rest van het geslachte varken aangeboden.

2.
Precies op dat moment reed er een lege vrachtwagen langs die op ons stopteken reageerde. Vijf minuten later reden we met zestig in het uur naar El Chalten.

3.
Precies op dat moment zagen we aan de andere kant van de weg een pad omhoog gaan dat leidde tot een perfecte wildkampeerplaats. Na weer een zelfbereidde pasta-maaltijd brachten we daar de winderige nacht door.

Over zes dagen volgt de uitslag, waarover natuurlijk niet kan worden gecorrespondeerd, via dit weblog. Dan zijn we namelijk terug van onze wandeltocht langs de Cerro Torre en Fitz Roy, zie de pieken hieronder op de foto!



We hopen dat de wind tijdens onze wandeling braaf blijft liggen!