Paso doble

Vanuit Villa O´Higgins naar Cochrane en daarna naar Coyhaique is best ff fietsen, zoals je kunt zien op dit bord.



Dergelijke borden zijn hier overigens erg schaars, eentje per honderd kilometer is wel zo´n beetje het maximum. Ze zijn hier ook niet nodig. Er is één weg, dus verdwalen is lastig. En het aantal kilometers zegt hier ook niet veel. Belangrijker is de tijd die je per auto over een traject doet. En dat is weer afhankelijk van een heleboel factoren: de kwaliteit van het wegdek, het aantal bochten en passen, het aantal keren per dag dat er een boot vaart, het weer… Een mooie regel voor fietsers zegt: als een auto of vrachtwagen er een uur over doet, doe je er per fiets een dag over. Dat klopt ook wel zo´n beetje!

Tot aan Villa O´Higgins hebben we met veel stevige maar korte klimmetjes de spiertjes een beetje kunnen voorbereiden op het echte klimwerk: de passen over. De eerste kilometers na Villa O´Higgins liepen nog mooi vlak langs een meer



maar daarna moesten onze beentjes toch echt aan het werk…





Zo´n pas over is behoorlijk pittig, want we zitten hier natuurlijk wel in de Andes… Maar als je dan boven bent, word je ook wel heel erg beloond. De uitzichten zijn prachtig en de afdalingen ook! Zo loopt deze smalle vallei



tussen twee enorm steile berghellingen, die loodrecht boven je uittorenen. Je fietst dan door het regenwoud: aan allebei de kanten kun je nog geen meter het bos inkijken, zo dicht is de begroeiing! Denk daarnaast nog even het riviertje erbij aan de zijkant en de watervalletjes die naar beneden komen kletteren en je droom is compleet. Het water is hier bovendien overal drinkbaar. Het enige waar je even op moet letten, is of het wel recht van de berg afkomt en niet via bijvoorbeeld een estancia of een weiland met vee loopt, zodat het mogelijk is vervuild door een poepende boer of koe. Om diezelfde reden tappen we dan ook het liefste uit een van de tientallen watervallen of riviertjes waar je per dag langsfietst en niet uit een meer.



De mensen hier zijn oprecht verbaasd als we vertellen dat het water in Nederland zo vervuild is, dat je het echt helemaal nergens kunt drinken en dat je er vaak zelfs niet eens in kunt zwemmen. Daar snappen ze hier echt helemaal niets van…

Natuur is hier dan ook een groot goed. Vrijwel elke Patagoniër leeft van en met de natuur. De meest voorkomende beroepen: houthakker, boer, visser… Nu de overheid het plan heeft opgevat om Patagonië vol te bouwen met waterkrachtcentrales (represas), zie je dan ook overal stickers en posters met de boodschap: Patagonia sin represas. Ook wij zijn fel tegen. Om even de dwaasheid te beschrijven: alleen al voor het aanleggen van de eerste waterkrachtcentrale is meer energie nodig dan op dit moment in heel Patagonië door alle Patagoniërs samen wordt gebruikt. Voor de bouw van de eerste waterkrachtcentrale is dan ook zoveel extra energie nodig, dat er eerst een aparte waterkrachtcentrale voor moet worden gebouwd… Bovendien zijn de valleien zo ontzettend prachtig en ongerept



dat het echt vreselijk zou zijn om die aan te tasten. Op andere plaatsen, waar ze wel al centrales hebben aangelegd, zijn hele valleien overstroomd, is natuur volledig vernietigd en zijn zelfs hele dorpen weggespoeld… En dat voor energie die ze hier zelf niet eens nodig hebben maar die bestemd is voor Santiago. Vanaf morgen fietsen ook wij daarom rond met enorme stickers met de tekst ´Patagonia sin represas´ en hopen ook wij er het beste van…