De man met de hamer

Na een dagje welverdiende rust in Cochrane reden we vandaag verder richting Coyhaique. Barstensvol zelfvertrouwen, want pas enkele dagen hiervoor hadden we een dik record neergezet: 102 km fietsen op één dag, over ripio en nog eens ripio, met maar liefst 970 hoogtemeters. Wij kunnen alles, dachten we! Nou, al snel bleek dat niet echt het geval... Na de eerste vlakke kilometers volgde al snel een eerste gemeen pasje en daarna nog een tweede gemeen pasje



en Nicole, die eerst nog als een hongerig paard op de klimkilometers aanviel, viel nu met iets minder bravoure van de fiets af. Nou ja, viel... Ze gooide hem in de berm. En stortte zichzelf ernaast. En zuchtte iets van: ´Morgen neem ik het vliegtuig naar huis´. He-le-maal kapot.

Klimmen is namelijk een nieuw verschijnsel voor ons. Van de zomer hebben we een weekend door de Ardennen en twee weekjes door Normandië gepeddeld, maar dat kun je dus niet echt klimmen noemen. En andere klimkilometers hadden we niet in de benen. En veel meer klimervaring ook niet. Onze strategie tot aan vandaag was dan ook: zo snel mogelijk naar boven, dan ben je er het snelste. En zo doen ze het in de Tour de France toch ook? Maar zo werkt dat dus niet echt, was de les van vandaag. Tijd dus voor een diepgaande evaluatie. Hoe harder je de berg opracet, hoe hoger je hartslag. Hoe hoger je hartslag, hoe sneller je moe bent. Hoe langer je hartslag hoog blijft, hoe zekerder het is dat je kapot gaat. En dan wil je met een vliegtuig naar huis. Desondanks was de route ook vandaag weer prachtig, al heb je daar minder oog voor als je ligt uit de hijgen in de berm :-).