Kluundiploma

Van El Chalten naar het Lago del Desierto is het 37 km fietsen over een min of meer vreselijke ripioweg. Na deze weg kunnen alleen fietsers en wandelaars nog verder, dus je verwacht de weg voor jezelf te hebben. Maar na een km of vijf kwamen andere fietsers ons tegemoet. En meteen kwam een Nederlandse fietser er ook nog bij. En nog twee Amerikanen. En zo hadden we daar, op een verder zo goed als verlaten pad in Patagonie, opeens onze eigen ontmoetingsplaats voor wereldfietsers gecreeerd...



De boot over het Lago del Desierto haalden we daardoor ternauwernood. De dame van het VVV in El Chalten bleek zich een uur vergist te hebben. Maar we waren dus net op tijd en kwamen `s avonds aan bij de Argentijnse douane aan het einde van het meer. Die arme jongens zitten daar nogal in the middle of nowhere. Twee keer per dag, maar alleen in het seizoen, komt er een boot aan met een paar toeristen. De rest van het jaar zien ze eigenlijk niemand behalve elkaar. Daar zitten ze dan, een hele maand, voor ze weer naar huis mogen. Beetje vissen, beetje hout hakken, af en toe en stempeltje zetten... Wij kregen ook ons stempeltje en waren daarmee officieel Argentinie uit. We konden in de buurt van de douanegebouwen een fantastische kampeerplek uitzoeken. Geen slecht uitzicht, toch?



De volgende dag zou Ricardo, wereldberoemd in deze contreien, met zijn paarden naar het meer komen. Voor ons erg belangrijke informatie, want de paarden van Ricardo kunnen je bagage meenemen naar de Chileense kant en naar het Lago O`Higgins, waar de boot naar Villa O`Higgins vaart. En zonder bagage kluunt het wel iets gemakkelijker. Maar helaas, geen Ricardo. Dus hebben we uiteindelijk maar besloten om zelf aan de slag te gaan. Eerst de voortassen achterop gepakt met een paar spanbandjes. Want de paden zijn zo smal en diep uitgesleten dat je er met voortassen niet doorheen kunt. Dan eerst twee fietsen het pad op naar boven duwen. Eentje aan het stuur, eentje achteraan. Vijfhonderd meter lang steil omhoog, de berg op. Dan volgen drie en een halve kilometers van smal wandelpad. Vol omgewaaide bomen, beekjes zonder bruggetjes, boomwortels, steile klimmetjes en steile afdalinkjes.





Na het passeren van de grens



mochten we nog een rivier over, waarvan de brug was verdwenen. Gelukkig heeft een ijverig iemand er een paar planken voor in de plaats gelegd, zodat we niet tot ons middel door het ijzige water hoefden. Maar onze teva´s waren hier wel even handig!



En wie was daar, aan de andere kant van de rivier? Ja hoor, Ricardo. Met paarden. En met koeien. `Ga maar naar de estancia`, riep hij. `Daar kun je lekker warm douchen en goed eten`. Zo gezegd, zo gedaan. Want na de rivier volgden nog eens veertien km min of meer fietsbare paden, waarvan de laatste vier, vijf zo steil naar beneden gingen en zo´n slecht wegdek hadden, dat we daar ook nog grote delen moesten lopen. Dus aan die warme douche en hap waren we daarna wel toe!

En nog even heel eerlijk: we hebben lopen ploeteren, zweten, zuchten en foeteren. We zitten onder de blauwe plekken, schrammen en onze spieren zijn stijf. Maar we hebben ook lopen genieten!!! Want het was zwaar, maar ook superleuk. Elke volgende boomstam, klim, beek en rivier betekende een nieuwe puzzel. Hoe gaan we hier overheen? Hoe krijgen we die fietsen hier weer op. Moeten de tassen er dit keer echt af, of toch niet? En dan blijken we echt een dijk van een team te zijn samen. Geen boos of ongeduldig woord tegen elkaar. Alleen maar lol, grappen, gezelligheid, elkaar motiveren, trots op elkaar zijn. Dus vinden wij dat we bij deze ons kluundiploma hebben gehaald!!!