If you can't beat them...

De afgelopen twee maanden zijn we er uitermate goed in geslaagd om de drukkere wegen hier te mijden. Dat moet ook, want wegen waarop ook auto's rijden zijn hier levensgevaarlijk. De Lonely Planet 'Cycle New Zealand' omschrijft het ongeveer als volgt: 'You will need steal nerves to cycle in New Zealand. There is exactly zero space you can call your own'. En Josie Dew, een onder vakantiefietsers beroemde Engelse fietster/schrijfster zegt: 'Kiwi highways are killer highways'. En ons fietsbijbeltje 'Peddelar's Paradise' schrijft: 'The only lethal (=dodelijk) animals in New Zealand are Kiwi-drivers'.

Bovendien hebben we -droevig genoeg- de statistieken aan onze zijde. Jaarlijks verongelukken in Nieuw Zeeland zo'n dertig fietsers. Een onvoorstelbaar hoog aantal, gezien het erg geringe aantal fietsers en de lage verkeersdruk. Ook vakantiefietsers ontspringen deze dans helaas niet: begin januari verongelukte een Duitse vakantiefietster nadat ze was aangereden door een vrachtwagen op highway 3.

Kortom: dat gezoek van ons naar dirtroads, railtrails en andere achterafweggetjes was niet geheel zonder reden. Nu we echter de westkust naderen, wordt het aantal alternatieve wegen schaarser en reduceert het uiteindelijk tot nul. Er is vanaf hier nog maar 1 weg: highway 6. Een op zich niet heel erg drukke weg, maar dankzij het Kiwi-rijgedrag desondanks levensgevaarlijk. Of toch tenminste levensbedreigend.

Kiwi's kunnen namelijk niet rijden. Of ze nu op een motor zitten, in een auto, een camper, een bus of een vrachtwagen: van defensief rijden hebben ze nog nooit gehoord. Ze mogen vanaf hun 15e (!) achter het stuur plaatsnemen. De eerste tijd met iemand ernaast die een rijbewijs heeft, daarna alleen. Ze kunnen hun examen halen zonder 1 enkele autorijles. En ongelooflijk maar waar: zelfs in het theorie-examen wordt niet 1 vraag gesteld over fietsen in het verkeer...

Op highway 6 merken we hier alles van. Als er ruimte is, wijken de meeste auto's uit. Maar ook als er ruimte is, passeren ons dagelijks tenminste drie, vier Kiwi-drivers zonder een millimeter uit te wijken. Zoeffff... Met een vaart van 100 km per uur razen ze dan de vouwen uit onze broeken. Pffttt... Weer eentje overleefd... We worden er niet heel vrolijk van, maar laten ons vooralsnog nog niet uit het veld slaan.

Dat wordt anders als een camper ons inhaalt op deze smalle weg, terwijl er aan de andere kant een vrachtwagen aankomt. Nicole ziet in haar spiegeltje dat het absoluut niet gaat passen en schreeuwt: 'Watch out!!!'. Wij en onze maat-van-de-dag Lewis wijken collectief tien centimeter naar links uit. Om vervolgens op 3 centimeter gepasseerd te worden door deze camper... De bestuurder schrikt er zelf ook van, gelukkig. Hij stopt en biedt zijn excuses aan. Maar voor ons -en vooral voor Nicole- is de maat vol. Fietsen moet leuk zijn en graag ook een beetje veilig. Dit is geen doen.

Diezelfde avond bevestigt een Poolse fietser onze ervaringen. Hij is diezelfde middag, op diezelfde weg, te krap gepasseerd door een bus. De achterbumper van de bus raakte zijn voortas. Dankzij acrobatische inspanningen in de berm kon hij ternauwernood een val voorkomen. En nee, de buschauffeur stopte niet om te kijken hoe het met hem ging...

Dus volgen we het motto: If you can't beat them, join them. We huren een auto. Een nette, grote, snelle en veilige Subaru Legacy. Onze fietsjes liggen een beetje zielig achterin, maar zo blijven ze op termijn waarschijnlijk een stuk gezonder dan anders. Net als wij!