Regen in de woestijn!

De afgelopen dagen busten we 36 uur lang door Chili en kwamen we terecht in de droogste woestijn ter wereld... En wat denken jullie??? Na weken lang door Patagonië gefietst te hebben, dat berucht is om de vele, vele liters regen die daar naar beneden vallen, weten we nog steeds niet of onze regenjasjes wel echt waterdicht zijn. Maar hier in San Pedro de Atacama konden we ze meteen testen... ¨Muy, muy raro¨, spraken de inwoners hoopvol tegen elkaar.



De volgende dag was het -gelukkig voor ons- weer stralend weer en sprongen we op de fiets om de ´Valle de la Luna´ te gaan bekijken. Een vallei vol vreemde geografische verschijnselen, die gevormd zijn door eeuwenlange erosie door wind en wind en die inderdaad doen denken aan maanlandschappen. Onze eerste, wat aarzelende, fietskilometers door de woestijn deden ons al meteen versteld staan. Wat een immens landschap, wat een vergezichten, wat een ruimte, wat een ruigheid.

Ten zuiden van San Pedro ligt de zoutvlakte Salar de Atacama, een klein voorproefje voor de Salar de Uyuni in Bolivia waar we hierna heen willen gaan. In het Nationaal Park waar de Valle de la Luna deel van uitmaakt, zien we dat de zoutmineralen hier overal in de grond en in de rotsen zitten.









Ten oosten van onze fietsroute van vandaag ligt de immense altiplano: de Boliviaanse hoogvlakte waar we hierna overheen willen gaan fietsen, met hoogtes van 3500, 4000 en 4500 meter.



Daar bovenuit torenen bergmassieven en vulkanen met hoogtes tot zo´n 7000 meter





die het ons nog duidelijker maken dat het wel heel erg belangrijk is voor twee nietige fietsertjes om goed aan de hoogte te wennen. Zelfs hier op de ´bescheiden´ 2500 meters hoogte van San Pedro voelen we immers al dat er minder zuurstof in de lucht zit en is onze hartslag in rust al zo´n dertig procent hoger dan op zeeniveau... Een paar dagen zonder bagage rondfietsen in de prachtige omgeving van San Pedro is dan ook een goed begin om te acclimatiseren.

Halverwege de Valle de la Luna zien we ´de drie Maria´s´ staan: steenkolommen die de erosie tot dusver hebben overleefd. Voor hoelang nog is onduidelijk: een van de drie Maria´s is al gesneuveld en de parkwacht drukt ons op het hart er toch vooral niet tegenaan te gaan staan, ze zouden kunnen omvallen. Geen zorg, meneer, dat doen we natuurlijk niet en ook Nicole blijft dus netjes voor de afscheiding met stenen zitten.





Na de Valle de la Luna fietsen we terug naar San Pedro. Hoewel we de hele dag tussen twee hoogtelijntjes op de kaart blijven, volgt toch een prachtige afdaling met ongelooflijk mooie vergezichten.





En dan moeten we ons nog haasten. In de verte zien we een windhoos



en er dreigt nog meer regen op San Pedro te vallen. ´s Avonds zitten we -voor de tweede keer in twee dagen tijd- alweer in de regen!



De volgende dag maken we een rondje ten noorden van San Pedro. We doen rustig aan, want Nicole heeft Ube´s verkoudheid van vorige week nu te pakken en samen met de hoogte levert dat een soort hijgend hert op. Maar er is nog net genoeg lucht over om ruïnes te beklimmen die van voor het Incatijdperk dateren.



Ube heeft daarna ook nog genoeg energie (en adem) over om de heuvel ernaast te beklimmen.



Bovenop ziet hij een kruis staan met onder meer de tekst: ¨Dios mio, Dios mio, por que me has abandonado?¨ Passend in deze zo desolate omgeving...