Een brug te ver...

De lucht was stralend blauw en de wind blies ons zachtjes in de rug. Daar lag het niet aan... De passerende automobilisten en vrachtwagenchauffeurs lachtten ons breeduit toe en staken enthousiast de duimen omhoog. Daar lag het niet aan... We waren fit en uitgerust en hadden ontzettend zin in een stukje fietsen. Daar lag het ook niet aan...

De route Uyuni naar Potosi voert je de eerste dag van zo´n 3650 meter hoogte binnen vijftien kilometer naar een pas van 4200 meter. Op zeeniveau doen we dat fluitend. Op deze hoogte ook. Van het gebrek aan zuurstof, wel te verstaan. Hijgend als twee oude karrepaarden stoppen we om de paar pedaalslagen. Uiteindelijk stappen we af en doen we stukken lopend. Vier passen lopen, drie happen adem, vier passen lopen, drie happen adem. Bovenop de berg kijken we naar beneden. Een bergdorpje met minimale voorzieningen. Er zou een hospedaje moeten zijn, is ons beloofd. Maar in wat voor staat?

We vinden het niet erg dat er geen douche is. We vinden het niet erg om in een gammel bed te moeten slapen. We vinden het niet erg als je met al je thermokleding aan in je slaapzakje moet. Maar alles bij elkaar, elke nacht, voor de komende twee maanden? En hoe blijven we in die dorpjes gezond? Als we ´s avonds moe in zo´n dorp aankomen, kunnen we het eten daar dan eten of worden we daar ziek van? Is het water voor de koffie lang genoeg doorgekookt? Is er überhaupt een hospedaje?

We staan bovenop de berg en hijgen nog steeds. Elke inspanning voegt een extra hijg toe. Op dat moment komen we samen tot de conclusie dat dit niet te doen is. Tenminste, niet voor ons. Voor vertrek hebben we immers twee regels afgesproken. Regel 2 luidt: GENIET! En regel 2 is hier wel heel duidelijk in het geding. En als we doorfietsen misschien ook wel regel 1: BLIJF HEEL. Terug in Uyuni steekt de Amerikaanse eigenaar van pizzeria Minuteman ons een hart onder de riem: ¨Jullie hebben groot gelijk. Geloof me, negentig procent van de fietsers neemt vanaf hier de bus naar Potosi. Het is veel te hoog voor ons westerlingen. Je hart moet te hard werken, denk aan je gezondheid!¨. Waarschijnlijk heeft hij gelijk. De volgende dag voelt Nicole zich ziek van de inspanning.

Dus nemen we de bus naar Potosi en vanaf daar een taxi naar Sucre. Waar we ons beraden op nieuwe stappen. Fietsen op deze hoogte is afzien. En we willen niet afzien. We willen genieten.