Zout!

Meer dan tienduizend vierkante kilometers wit, wit en nog eens wit. De Salar de Uyuni is niet voor niets het grootste zoutmeer ter wereld. Armstrong zag het vanaf de maan, was serieus onder de indruk en trok er terug op aarde direct naar toe. Ooit was de Salar een meer. Het meer droogde op, het zout restte. Het uitzicht op de Salar is verbluffend. Rondom zie je de kromming van de aarde, net zoals je die op zee ziet. In de verte zie je vaag de contouren van de bergketens die de Salar omringen. Perspectief lijkt hier afwezig, waardoor je de mafste foto´s kunt maken.



Met het zout van de Salar kun je een soort bakstenen maken. Die bakstenen vind je hier op allerlei plekken terug: als tafeltje van de touroperator, als muur van een zouthotel...



Ergens midden in dit wit bevindt zich een klein eilandje vol cactussen. Mooi! In Gringotaal heet het ´Isla de Pescado´, naar de visvorm die het eilandje heeft. In echt Boliviaans heet het Isla Incahuasi, wat ´Huis van de Inca´ betekent. Veel mooier, toch?



We kunnen er een onsje naast zitten, maar naar schatting bevindt zich zo´n tien miljard ton zout op de Salar. Daarvan wordt jaarlijks slechts 25.000 ton gewonnen. Dat gebeurt door de zoutwerkers van de coöperatie van het dorp Colchani. Een afgrijselijke baan. De hele dag schrapen



of scheppen



de zoutwerkers het zout van de bodem of in een vrachtwagen.



Tegen de zon dragen ze bescherming in de vorm van een zonnebril en een doek voor neus en mond. Maar tegen het zout lijken ze zich slecht te kunnen beschermen. Ze werken met blote handen. Handen en voeten zouden dan ook zijn aangevreten door het zout. En met dit vreselijk zware en vieze werk verdienen ze dan het astronomische bedrag van ... 80 euro per maand. Per familie, wel te verstaan, niet per persoon. Iemand daar die nog tabak had van zijn werk, vanmorgen???