Klimdiploma

Na de klimlessen van Jan-Willem en Gudrun was onze leercurve de afgelopen week net zo steil als de bergen hier! Zo langzaam mogelijk kropen we de berghellingen omhoog. En wat denk je? Geen centje pijn. Fluitend, bijna. Hier klimt Ube bijvoorbeeld het pasje op bij de Rio Murta. Prachtig regenwoud, lekker in de schaduw, schitterend uitzicht als beloning, wat wil een fietsend mens nog meer?



Dus na een dag of wat begonnen wij het klimmen ook leuk te vinden. Eigenlijk, best, een klein beetje! En zo haalden we -naast ons kluundiploma van een paar weken geleden- vandaag ons klimdiploma! Van Villa Cerro Castillo naar Coyhaique kom je de ´Paso del Diablo´ tegen. De naam zegt genoeg! Langs een heleboel mooie haarspelden



en enkele waarschuwingsborden die niet elke automobilist heel goed heeft gezien



klimmen we van 400 naar 1120 meter. Rustig, zo langzaam als we kunnen. Drie, vier, vijf kilometer per uur. In onze allerlaagste versnelling. Maar wel zeker! En dan zijn we er! Onze hoogste pas ooit gefietst. Niet slecht toch, voor een paar plattelanders?





De afdaling was spectaculair: 15 kilometer vals plat omlaag, met een snelheid van zo´n twintig, dertig kilometer per uur zonder bijtrappen, dwars door alweer een Nationaal Park. En toen we ´s avonds op de camping in datzelfde Nationaal Park stonden, brachten de Wemeldingers Janet en Frank ons een flesje wijn. En toen we dat gevieren soldaat maakten naast het verse kampvuur, kwam er een 2CV het terrein opgeprutteld. Met Nederlands kenteken. En rolden daar de Rotterdammers Inge en Jurgen uit.



En zo zaten we even later met zes Hollanders bij het kampvuur, stoere reisverhalen uit te wisselen en dikke pret te hebben. Reizen is echt superleuk!!!

Gewassen varkentjes, overleden bossen en kastelen

De volgende dag van El Maiten verder naar Puerto Murta, waar we ´kamperen bij de boer´. Dat kun je hier wel vaker, maar is niet helemaal te vergelijken met het ´Kamperen bij de boer´ zoals ze dat bij de familie Thomaes in Hoofdplaat aanbieden. Anders dan daar vind je hier namelijk geen duidelijk gemarkeerde
plaatsen. En anders dan daar sta je hier gewoon in de wei bij de dieren. Soms zijn dat koeien. Soms zijn dat paarden. Soms zijn dat schapen. En hier waren dat... de varkentjes!



Na de varkentjes togen we richting Rio Ibañez, een van de grotere rivieren hier in de regio. In 1991 heeft de uitbarsting van de vulkaan Hudson hier letterlijk roet in het water gegooid. Het gevolg: een dood bos in de rivierbedding. Een luguber en indrukwekkend gezicht.



De natuur in de vallei van de Rio Ibañez is zich voor het grootste deel overigens wel weer aan het herstellen. Het uitzicht vanaf het volgende pasje dat we tegenkomen is dan ook weer prachtig!



Van hieruit heb je ook prachtig zicht op Cerro Castillo, een bergketen die terecht naar kastelen is vernoemd...

Klimmen is leuk!?

De volgende dag kwamen we bij Puerto Tranquillo bij alweer een oogverblindend mooie camping aan



waar ook Jan-Willem en Gudrun met hun fietsen waren neergestreken. En wat blijkt: zij vinden klimmen léuk! Sterker nog: zij selecteren de landen waar ze gaan fietsen op de aanwezigheid van lange klimmen! Vooral Nicole reageerde vol verbijstering op dit nieuws. Klimmen léuk? Kan dat???

De tip van Jan-Willem en Gudrun: je moet niet zo snél mogelijk klimmen, je moet juist zo lángzaam mogelijk klimmen! Drie, vier kilometer per uur, desnoods. Zolang je maar niet omvalt omdat je te langzaam gaat en zolang je hartslag maar laag blijft en je ademhaling regelmatig.

Spannend, dat gaan we ook proberen. Maar overmorgen dan hè, want eerst nemen we even een dagje vrij en bezoeken we de marmeren grotten hier bij Puerto Tranquillo.

Forel!

Van Puerto Bertrand fietsen we de dag erna rustigaan verder naar El Maiten, een dorpje met pakweg twintig huizen, een aantal cabañas (houten vakantiebungalowtjes) en een campinkje aan de prachtige kleine Bahia Catalina. Hier onze tent opgeslagen



en een bescheiden duik (Nicole, Ube vond het begrijpelijkerwijs iets te koud) genomen in de baai. Ter info: het water in het Lago General Carrera komt linea recta van de gletscher af. Daar ga je dus echt niet in zwemmen. Maar in deze baai is het gelukkig opgewarmd tot zo´n graadje of dertien, veertien, dus daar kun je snel effe kopje in onder om vervolgens bibberend naar de kant te rennen. We hebben ook nog een stukje gevaren in de kano die je ziet liggen op de foto. Niet te ver uit de kant en met zwemvestjes om, want gezien de watertemperatuur wil je niet in het midden van het meer omslaan met je bootje!

Daarna raakten we aan de praat met onze collega-kampeerders: een gepensioneerd Argentijns echtpaar met als passie vissen.



Gelukkig voor ons hadden ze die dag vier dikke forellen gevangen die ze echt niet alleen op konden en werden we uitgenodigd voor een feestmaal... Ube verzuchtte ´s avonds: ´Ah, zo lekker heb ik echt nog nooit gegeten.´ Iemand in de familie Murre die deze opmerking bekend voorkomt???

´s Avonds zagen we hier ook weer de ons inmiddels vertrouwde ´stormwolken´ boven de bergen hangen.

De man met de hamer

Na een dagje welverdiende rust in Cochrane reden we vandaag verder richting Coyhaique. Barstensvol zelfvertrouwen, want pas enkele dagen hiervoor hadden we een dik record neergezet: 102 km fietsen op één dag, over ripio en nog eens ripio, met maar liefst 970 hoogtemeters. Wij kunnen alles, dachten we! Nou, al snel bleek dat niet echt het geval... Na de eerste vlakke kilometers volgde al snel een eerste gemeen pasje en daarna nog een tweede gemeen pasje



en Nicole, die eerst nog als een hongerig paard op de klimkilometers aanviel, viel nu met iets minder bravoure van de fiets af. Nou ja, viel... Ze gooide hem in de berm. En stortte zichzelf ernaast. En zuchtte iets van: ´Morgen neem ik het vliegtuig naar huis´. He-le-maal kapot.

Klimmen is namelijk een nieuw verschijnsel voor ons. Van de zomer hebben we een weekend door de Ardennen en twee weekjes door Normandië gepeddeld, maar dat kun je dus niet echt klimmen noemen. En andere klimkilometers hadden we niet in de benen. En veel meer klimervaring ook niet. Onze strategie tot aan vandaag was dan ook: zo snel mogelijk naar boven, dan ben je er het snelste. En zo doen ze het in de Tour de France toch ook? Maar zo werkt dat dus niet echt, was de les van vandaag. Tijd dus voor een diepgaande evaluatie. Hoe harder je de berg opracet, hoe hoger je hartslag. Hoe hoger je hartslag, hoe sneller je moe bent. Hoe langer je hartslag hoog blijft, hoe zekerder het is dat je kapot gaat. En dan wil je met een vliegtuig naar huis. Desondanks was de route ook vandaag weer prachtig, al heb je daar minder oog voor als je ligt uit de hijgen in de berm :-).

Room with a view

Halverwege onze rit naar Cochrane hebben we de afslag genomen naar het bijzondere dorp Tortel. Dat ligt een stukje verderop naar het westen en is daarom nat. Ontzettend nat. De wereld is hier namelijk verdeeld in verticale klimaatzones. Anders dan in Europa, waar geldt dat het droger en warmer wordt naarmate je naar het zuiden gaat, geldt hier: hoe dichter naar het westen en dus bij de oceaan, hoe natter. Hoe verder er vanaf, hoe droger. In Tortel, dat in en direct aan het water is gebouwd, regent het pakweg 3000 mm per jaar. Daarom hebben we van Tortel ook geen foto´s. Het regende er de hele dag zo ontzettend hard, dat we onze camera niet uit de tas durfden te halen... De weg naar en van Tortel was gelukkig wel droog, zodat we onderweg konden genieten van nog meer mooie plaatjes! Door de buien van de vorige
dag waren de bergen om ons heen bedekt met een dun laagje sneeuw: spectaculair om te zien, net alsof ze met een dun laagje poedersuiker waren bestrooid.





In Cochrane regent het veel en veel minder dan in Tortel. Tijdens de 130 km die je oostwaarts rijdt, passeer je dan ook steeds een andere klimaatzone met andere vegetatie. Dichtbegroeid regenwoud



maakt plaats voor dunnerbegroeid naaldbos en later voor nog dunnerbegroeid loofbos. En zo slaap je dan opeens op een met wat struikgewas begroeid veldje en kijk je uit over het meer en zie je daarachter het Campo de Hielo Norte liggen: de noordelijkste van de twee enorme Patagonische ijsvelden. Met recht een kamer met uitzicht!

Paso doble

Vanuit Villa O´Higgins naar Cochrane en daarna naar Coyhaique is best ff fietsen, zoals je kunt zien op dit bord.



Dergelijke borden zijn hier overigens erg schaars, eentje per honderd kilometer is wel zo´n beetje het maximum. Ze zijn hier ook niet nodig. Er is één weg, dus verdwalen is lastig. En het aantal kilometers zegt hier ook niet veel. Belangrijker is de tijd die je per auto over een traject doet. En dat is weer afhankelijk van een heleboel factoren: de kwaliteit van het wegdek, het aantal bochten en passen, het aantal keren per dag dat er een boot vaart, het weer… Een mooie regel voor fietsers zegt: als een auto of vrachtwagen er een uur over doet, doe je er per fiets een dag over. Dat klopt ook wel zo´n beetje!

Tot aan Villa O´Higgins hebben we met veel stevige maar korte klimmetjes de spiertjes een beetje kunnen voorbereiden op het echte klimwerk: de passen over. De eerste kilometers na Villa O´Higgins liepen nog mooi vlak langs een meer



maar daarna moesten onze beentjes toch echt aan het werk…





Zo´n pas over is behoorlijk pittig, want we zitten hier natuurlijk wel in de Andes… Maar als je dan boven bent, word je ook wel heel erg beloond. De uitzichten zijn prachtig en de afdalingen ook! Zo loopt deze smalle vallei



tussen twee enorm steile berghellingen, die loodrecht boven je uittorenen. Je fietst dan door het regenwoud: aan allebei de kanten kun je nog geen meter het bos inkijken, zo dicht is de begroeiing! Denk daarnaast nog even het riviertje erbij aan de zijkant en de watervalletjes die naar beneden komen kletteren en je droom is compleet. Het water is hier bovendien overal drinkbaar. Het enige waar je even op moet letten, is of het wel recht van de berg afkomt en niet via bijvoorbeeld een estancia of een weiland met vee loopt, zodat het mogelijk is vervuild door een poepende boer of koe. Om diezelfde reden tappen we dan ook het liefste uit een van de tientallen watervallen of riviertjes waar je per dag langsfietst en niet uit een meer.



De mensen hier zijn oprecht verbaasd als we vertellen dat het water in Nederland zo vervuild is, dat je het echt helemaal nergens kunt drinken en dat je er vaak zelfs niet eens in kunt zwemmen. Daar snappen ze hier echt helemaal niets van…

Natuur is hier dan ook een groot goed. Vrijwel elke Patagoniër leeft van en met de natuur. De meest voorkomende beroepen: houthakker, boer, visser… Nu de overheid het plan heeft opgevat om Patagonië vol te bouwen met waterkrachtcentrales (represas), zie je dan ook overal stickers en posters met de boodschap: Patagonia sin represas. Ook wij zijn fel tegen. Om even de dwaasheid te beschrijven: alleen al voor het aanleggen van de eerste waterkrachtcentrale is meer energie nodig dan op dit moment in heel Patagonië door alle Patagoniërs samen wordt gebruikt. Voor de bouw van de eerste waterkrachtcentrale is dan ook zoveel extra energie nodig, dat er eerst een aparte waterkrachtcentrale voor moet worden gebouwd… Bovendien zijn de valleien zo ontzettend prachtig en ongerept



dat het echt vreselijk zou zijn om die aan te tasten. Op andere plaatsen, waar ze wel al centrales hebben aangelegd, zijn hele valleien overstroomd, is natuur volledig vernietigd en zijn zelfs hele dorpen weggespoeld… En dat voor energie die ze hier zelf niet eens nodig hebben maar die bestemd is voor Santiago. Vanaf morgen fietsen ook wij daarom rond met enorme stickers met de tekst ´Patagonia sin represas´ en hopen ook wij er het beste van…

Boer zoekt vrouw

De boot naar Villa O`Higgins ging pas twee dagen later, dus hebben wij ons op de estancia van Ricardo behoorlijk in de watten laten leggen. De moeder van Ricardo was voor onderzoek in het ziekenhuis van Coihaique, maar in haar plaats waren broer Tito en diens vrouw Ana naar de boerderij toegekomen. En dat is nodig, want in je eentje de estancia runnen is niet mogelijk. Helaas heeft Ricardo geen vrouw. Dus als volgende week Tito en Ana weer naar huis zijn en zijn moeder nog niet terug, heeft hij een probleem. Want ook zijn gaucho is ziek. We hebben hem daarom aangeboden om hem te helpen zoeken naar een leuke `novia` (vaste vriendin).

Voor wat betreft de zieke gaucho heeft Nicole geprobeerd Ricardo uit de problemen te helpen.



Ze is een middag te paard meegegaan met Ricardo om ergens in de bergen twee paarden van hem te zoeken en op te halen. Was een supertocht over ruige bergpaden, tot zeven keer toe dwars door de rivier, drie honden erbij om de paarden naar huis te drijven. Gaucha for a day!!! Ricardo vond het erg goed gaan, ze mocht zo blijven. Maar het stalen ros riep, dus...

Voor wat betreft de ´novia´: dames, opgelet.



Ricardo is de blije meneer links op de foto. Hij is erg aardig, charmant, attent en heeft een uitstekend gevoel voor humor. Hij zoekt een dame die:

- goed alleen kan zijn. Je enige buren zijn de Chileense douane, twee km verderop. Verder legt er in het seizoen drie keer per week een boot aan. Daarna ongeveer een keer per week, als je geluk hebt en het niet te hard waait.

- niet graag winkelt. De dichtsbijzijnde winkel is dus 2,5 uur varen verderop. Shoppen via internet kan ook niet, want er is geen computer en geen telefoon en geen internetverbinding. Er is wel radio.

- zelfstandig is. Ricardo zit de hele dag op zijn paard ergens in de bergen. Hij vertrekt ´s ochtends rond een uur of negen en komt dan ´s avonds om elf uur, half twaalf weer thuis.

- kan koken op een houtkachel.

- met de hand kan wassen. Er is wel elektricititeit, maar onvoldoende om de wasmachine op te draaien.

In ruil daarvoor heb je nooit meer stress. Geen deadlines, geen haast... En ben je lekker veel buiten! Je kunt je mails sturen aan ons, wij sturen ´m dan door naar Ricardo. Graag met een goede pasfoto van jezelf erbij!

Na drie dagen zijn we per boot richting Villa O´Higgins vertrokken. Onderweg deden we nog een gletscher aan en werden we getrakteerd op whiskey met gletscherijs. Proost! En oh ja, de reddingsvesten zijn voor de kou, niet omdat we dachten dat we zouden zinken!

Kluundiploma

Van El Chalten naar het Lago del Desierto is het 37 km fietsen over een min of meer vreselijke ripioweg. Na deze weg kunnen alleen fietsers en wandelaars nog verder, dus je verwacht de weg voor jezelf te hebben. Maar na een km of vijf kwamen andere fietsers ons tegemoet. En meteen kwam een Nederlandse fietser er ook nog bij. En nog twee Amerikanen. En zo hadden we daar, op een verder zo goed als verlaten pad in Patagonie, opeens onze eigen ontmoetingsplaats voor wereldfietsers gecreeerd...



De boot over het Lago del Desierto haalden we daardoor ternauwernood. De dame van het VVV in El Chalten bleek zich een uur vergist te hebben. Maar we waren dus net op tijd en kwamen `s avonds aan bij de Argentijnse douane aan het einde van het meer. Die arme jongens zitten daar nogal in the middle of nowhere. Twee keer per dag, maar alleen in het seizoen, komt er een boot aan met een paar toeristen. De rest van het jaar zien ze eigenlijk niemand behalve elkaar. Daar zitten ze dan, een hele maand, voor ze weer naar huis mogen. Beetje vissen, beetje hout hakken, af en toe en stempeltje zetten... Wij kregen ook ons stempeltje en waren daarmee officieel Argentinie uit. We konden in de buurt van de douanegebouwen een fantastische kampeerplek uitzoeken. Geen slecht uitzicht, toch?



De volgende dag zou Ricardo, wereldberoemd in deze contreien, met zijn paarden naar het meer komen. Voor ons erg belangrijke informatie, want de paarden van Ricardo kunnen je bagage meenemen naar de Chileense kant en naar het Lago O`Higgins, waar de boot naar Villa O`Higgins vaart. En zonder bagage kluunt het wel iets gemakkelijker. Maar helaas, geen Ricardo. Dus hebben we uiteindelijk maar besloten om zelf aan de slag te gaan. Eerst de voortassen achterop gepakt met een paar spanbandjes. Want de paden zijn zo smal en diep uitgesleten dat je er met voortassen niet doorheen kunt. Dan eerst twee fietsen het pad op naar boven duwen. Eentje aan het stuur, eentje achteraan. Vijfhonderd meter lang steil omhoog, de berg op. Dan volgen drie en een halve kilometers van smal wandelpad. Vol omgewaaide bomen, beekjes zonder bruggetjes, boomwortels, steile klimmetjes en steile afdalinkjes.





Na het passeren van de grens



mochten we nog een rivier over, waarvan de brug was verdwenen. Gelukkig heeft een ijverig iemand er een paar planken voor in de plaats gelegd, zodat we niet tot ons middel door het ijzige water hoefden. Maar onze teva´s waren hier wel even handig!



En wie was daar, aan de andere kant van de rivier? Ja hoor, Ricardo. Met paarden. En met koeien. `Ga maar naar de estancia`, riep hij. `Daar kun je lekker warm douchen en goed eten`. Zo gezegd, zo gedaan. Want na de rivier volgden nog eens veertien km min of meer fietsbare paden, waarvan de laatste vier, vijf zo steil naar beneden gingen en zo´n slecht wegdek hadden, dat we daar ook nog grote delen moesten lopen. Dus aan die warme douche en hap waren we daarna wel toe!

En nog even heel eerlijk: we hebben lopen ploeteren, zweten, zuchten en foeteren. We zitten onder de blauwe plekken, schrammen en onze spieren zijn stijf. Maar we hebben ook lopen genieten!!! Want het was zwaar, maar ook superleuk. Elke volgende boomstam, klim, beek en rivier betekende een nieuwe puzzel. Hoe gaan we hier overheen? Hoe krijgen we die fietsen hier weer op. Moeten de tassen er dit keer echt af, of toch niet? En dan blijken we echt een dijk van een team te zijn samen. Geen boos of ongeduldig woord tegen elkaar. Alleen maar lol, grappen, gezelligheid, elkaar motiveren, trots op elkaar zijn. Dus vinden wij dat we bij deze ons kluundiploma hebben gehaald!!!

Zaklopen

Nou, jullie kennen ons goed! Maar liefst 63% van jullie denkt dat we een lift hebben genomen. En dat klopt! Liever lui dan moe lieten wij ons prinsheerlijk naar El Chalten vervoeren door een alleraardigste vrachtwagenchauffeur. En hoewel we ons op dat moment natuurlijk ontzettende watjes hadden moeten voelen, vonden we onszelf juist ont-zet-tend stoer. Het was dan ook echt zo´n Peking Express-lift: al je spullen, inclusief fietsen achterin de bak hijsen waar de resten grind nog in zaten, vervolgens jezelf erachteraan, helemaal leuk!



De felicitaties dus aan alle goede inzenders! Helaas kunnen we niet meer zien wie allemaal het juiste antwoord hebben gepost. Daarom drinken we vanavond een biertje op de gezondheid van jullie allemaal! In El Chalten, toeristisch expeditiestadje in wording. Geen romantische bergplaatjes hier, wel veel bouwwerkzaamheden en stofwolken! Zie hieronder een representatieve weergave van de hoofdstraat...



De afgelopen dagen liepen we met een rugzak door het Nationaal Park Los Glaciares. Dat leverde onvoorstelbaar mooie vergezichten op. Het spijt ons echt, we weten dat jullie allemaal in de kou en in de regen elke ochtend door de file weer een dag naar kantoor moeten. We weten dat jullie nog drie, vier, vijf maanden moeten wachten tot de volgende vakantie. We weten het, we weten het. We doen het ook echt niet met opzet. Maar het is hier nu eenmaal zo ongelooflijk mooi dat je bijna geen lelijke foto´s kunt maken... Dus met excuses aan alle werkpaarden en kantoortijgers, hier komen ze!









Maar ter troost: het lopen met zo´n zak op je rug levert niet alleen deze mooie plaatjes op, maar ook:



- een zere rug (Ube)
- een zere achillespees (Nicole)
- zere schouders (Ube & Nicole)
- zere benen (Ube & Nicole)
- zere heupen (Nicole)
- zere voeten (Ube & Nicole)

Daarnaast kende de legale kampeerplaats slechts de volgende twee faciliteiten:

1.
Stromend water. In de rivier. Direct van de gletscher af. Temperatuur: 0,001 graden. Ga je daar maar eens lekker in douchen!

2.
Een latrine. Omwille van de hygiëne op dit weblog hebben we daar geen foto van gemaakt. Maar mocht het kantoorleven je even teveel worden: Ube ging bijna van zijn stokje toen hij het ding uittestte...

Dat jullie niet denken dat het hier alleen maar leuk is. Bovendien gaan we de komende dagen echt verschrikkelijk afzien. Morgenochtend vertrekken we over 37 km slechte ripio naar het Lago del Desierto. Daar vaart hopelijk een boot die ons naar de andere kant van het meer kan overzetten. Daar wacht dan weer de Argentijnse douane om ons uit te checken. Dan mogen we 7 lange kilometers klunen over een of ander door de regen uitgesleten geitenpad waar je met je fiets eigenlijk helemaal niet doorheen kunt tot je bij de Chileense douane belandt. Daar begin je aan een hopeloze nieuwe ripioweg die je naar de volgende boot brengt die hopelijk ook vaart. Iedereen die we hierover hebben gesproken, waarschuwt ons voor deze tocht. Over de 7 km geitenpad deden twee ogenschijnlijk zeer fitte Chileense mannelijke fietsers al drie, vier uur... Kortom: geniet van je verwarmde kantoor en log binnenkort nog eens in voor mooie modderige foto´s van ons. We hopen aan het eind van de tweede boot te kunnen internetten, dat zou op zijn vroegst over een kleine week zijn! Hasta luego!

Veilig in El Chalten

Zo, daar zijn we dan. In het internetcafe van El Chalten. We zijn drie dagen geleden vertrokken uit El Calefate met windje vijf in de rug. De eerste 35 km vlogen we de glanzende asfaltweg over.



Daarna gingen we haaks de bocht om en ging het opeens een stuk langzamer! Met windje vijf, zes schuin tegen voelde het een beetje alsof je weer naar school aan het fietsen was... Gelukkig voor ons draaide later op de dag zowel de richting van de weg als die van de wind en zo kwamen we na 98 km aan bij Luz Divina. Dat bestaat uit twee restaurantjes en een vlak en gratis stuk kampeerterrein zonder faciliteiten, behalve dan natuurlijk het fantastische uitzicht en het riviertje dat erlangs stroomt. We hebben dankbaar gebruik gemaakt van de gastvrijheid van Sylvia en haar familie, die ons ´s avonds en ´s ochtends heerlijke en calorierijke maaltijden voorzetten.



De volgende dag begon ook veelbelovend. Een zwak windje tegen, de veertig kilometer ripio die een spannende onderbreking vormden van het asfalt vielen best nog mee. Maar toen... wakkerde de wind aan tot de beruchte Patagonische snelheden



en daalde ons tempo tot een luttele zes km per uur. Was niet meer te doen. De 60 km die ons nog restten, zouden zo nog tien uur noeste fietsarbeid kosten. En dat ging niet meer lukken, wij hebben hier niet de benen van Lance Armstrong. Daarom bij de enige estancia in een omtrek van 20 km aangeklopt. Ja, verder is er dus helemaal niets en niets en niets: alleen hekken, hekken en nog eens hekken met daarachter land, land en nog eens land. Behalve af en toe een prachtig meer in de verte, maar verder:



geen koe of schaap te zien, geen huis te zien, geen schuurtje te zien, geen zijweggetjes te zien, helemaal niets te zien.

De estancia leek in eerste instantie onbewoond. In het woonhuis (stel je daar niet al te veel van voor) geen enkel meubelstuk achter de ruiten, behalve een keukentafel en twee keukenstoelen. Nadere inspectie van het terrein leverde een paar stukken was op aan de lijn, een handjevol kippen en een haan, een waakhond die gelukkig vond dat ´ie een atv-dag had en een paar hammen die stinkend en bedolven onder de vliegen te drogen hingen. Wel bewoond dus, maar door wie? We wachtten een half uur. We wachtten een uur. Anderhalf uur. Twee uur. Niemand te zien, doodse stilte. Hoelang ging dit nog duren? Gingen we op ´hem' wachten? En zo ja, tot hoe laat dan? Zouden we onze tent alvast opzetten? Wilden we bij iemand overnachten die we nog nooit gezien hadden? Wat als het een engerd zou blijken te zijn? Of meerdere engerds? Of als we vanavond laat of vannacht van het erf werden gestuurd?

Om zeven uur ´s avonds hebben we daarom de knoop maar doorgehakt en de driehonderd meter tot aan de weg teruggefietst. Maar wat gebeurde daar???

Wel, om dit weblog eens een beetje extra interactief te maken, verbinden we hier een PRIJSVRAAG aan! Wie het juiste antwoord raadt, krijgt van ons een Argentijns biertje. Door ons te nuttigen, alhier, op JOUW gezondheid!!! Nou, waar wacht je op!!!??? Let op, komen de antwoorden. Hiernaast bij de ´poll´ kun je je antwoord invullen!

1.
Precies op dat moment kwam alsnog de ´boer des huizes´ thuis en kregen we ´s avonds op de barbeque de rest van het geslachte varken aangeboden.

2.
Precies op dat moment reed er een lege vrachtwagen langs die op ons stopteken reageerde. Vijf minuten later reden we met zestig in het uur naar El Chalten.

3.
Precies op dat moment zagen we aan de andere kant van de weg een pad omhoog gaan dat leidde tot een perfecte wildkampeerplaats. Na weer een zelfbereidde pasta-maaltijd brachten we daar de winderige nacht door.

Over zes dagen volgt de uitslag, waarover natuurlijk niet kan worden gecorrespondeerd, via dit weblog. Dan zijn we namelijk terug van onze wandeltocht langs de Cerro Torre en Fitz Roy, zie de pieken hieronder op de foto!



We hopen dat de wind tijdens onze wandeling braaf blijft liggen!