Om daar de dagelijkse pelgrimsmis van 12 uur bij te wonen. En bewierookt te worden, waarmee we geluk hadden. Het zilveren wierookvat in Santiago is namelijk een bezienswaardigheid op zich. Het dateert uit de 12e eeuw, weegt ruim vijftig kilo en hangt aan een scheepstros van een pols dik. Een speciaal getraind groepje misdienaars laat het ding heel voorzichtig zakken tot een meter boven de grond en dan kan het spektakel beginnen. Langzaam brengen ze het vat op gang, tot het heen en weer slingert met een vaart van 68 km per uur. Het heeft dan een uitslag van ruim 40 meter en bereikt een hoek van 82 graden, zodat het net een halve meter onder het plafond blijft.
Het meest imponerende zicht heb je als je eronder zit, in de noord- of zuidhoek. Maar gezien het feit dat het vat wel eens heeft losgelaten -ergens in de 17e eeuw en in de 18e nog een keer- vinden we het niet heel erg dat we daar niet zitten.
De sfeer in de kathedraal is heel bijzonder: 80% van de aanwezigen draagt outdoorkleding en bergschoenen en loopt rond met een dikke grijns: doel bereikt, tocht volbracht, ervaring opgedaan. Overal liggen rugzakken, staan wandelstokken en vrijwel iedereen heeft zichtbaar spierpijn. Wij ook!!! Inmiddels komen onze beentjes weer een beetje bij. Dat moet ook, want voor de komende drie weken staan achtereenvolgens de bergen van Galicië, Cantabrië, Baskenland en Pyreneeën op het programma. Hopelijk in iets beter weer!
1 opmerking:
Hoi Nicole en Ube,
Stukje van jullie belevenissen gelezen. Leuk hoor! Proficiat met jullie bewieroking!!
Wij staan in Saint-Emilion. Veel Santiago fietsers! Ube ideaal voor je stappen in de Wijn-wereld!!
Gerard en Emi.
Een reactie posten