Complot!

Uiteindelijk bleken ze zo´n beetje allemaal in het complot te zitten... De moeder en zus van Nicole, die op onopvallende wijze de precieze route hadden achterhaald. ¨Zeg, mogen we nog eens weten waar jullie precies zitten? In Chili konden we jullie veel beter volgen dan nu!¨ Achiel, die onopvallende smsjes verstuurde. ¨Jullie blijven zeker ´t hele weekend in Santiago?¨ En: ¨Hoe rijden jullie precies? Toch wel over de oude camino?¨ En Els, die smste over de aanstaande bevalling van de hoogzwangere Astrid. ¨We zitten nu in het ziekenhuis, het ziet er naar uit dat het elk moment kan gebeuren. Houd je mobiel bij de hand, ik bel je morgenochtend!¨. Maar toen we de volgende ochtend tegen half elf nog geen bericht hadden en het opnieuw begon te regenen, werd de mobiel toch maar droog ergens onderin een tas verpakt. En er uren later pas weer uitgehaald. Om het meteen berichtjes te laten regenen... ¨Waar zitten jullie precies? Wil jullie uitnodigen voor een biertje¨, aldus Achiel. ¨Neem onmiddellijk contact op met Achiel, hij heeft een verrassing voor jullie¨, aldus Els. Dus meteen gebeld. En zo zaten we een krap uur later in de peña. Aan de wijn en de tapas. Met Achiel, dat hadden we al gedacht. Maar niet alleen met Achiel...


Van links naar rechts: Antoine, Ube, Achiel, Nicole EN DE VADER VAN NICOLE!!!!

Jongens, wát een verrassing! Jullie zijn met recht De Drie Musketiers! Duizend maal dank!!!!! Op champagne kun je trouwens best goed fietsen, bleek de volgende dag!



Die volgende dag begon natuurlijk met een rondje Lugo



en vervolgde met het maken van deze nu al legendarische foto van de Pelegrino´s samen met Sint André.



Alle deelnemers aan dit complot: bedankt, bedankt, bedankt!!!

Onderweg

Sociaal weer helemaal geüpdated vertrokken we richting Pamplona. Onderweg kwamen we, gedurende twee hele weken, welgeteld vier toeristen tegen. De eerste twee waren Adriaan en Sandra



die een stukje noordwaarts afweken van hun route naar de Portugese surfstranden om ons een dagje gezelschap te houden. De andere twee zaten in een Belgische camper. Wat zegt dat over ons??? Oké, het is geen mooi weer. Op zijn minst gezegd. Het regent nogal een keer, hoewel we aardig tussen de buien door weten te laveren.



En het is koud, we lazen al acht graden op de borden van de apotheek. En soms hagelt het zelfs en dan blijft die hagel de hele ochtend liggen.



Maar jongens, het is hier MOOI!!! We klimmen in Cantabrië over passen





hijgen bovenaan uit



en genieten daarna van de uitzichten en de afdalingen.





We zien verwijzingen naar Chili



en naar Bolivia, want ook hier winnen (wonnen?) ze zout.



Onderweg proberen we de -gelukkig voor ons meestal al dode slangen- te omzeilen



en spelen we treintje op een oud stuk spoorweg, omgebouwd tot fietspad. Wie de wagon speelt, hoeft niet te trappen, toch? De tunnel is ingenieus verlicht: steeds als je een stuk verder bent, treedt via een sensor de verlichting in werking!





Maar wie denkt dat dat allemaal zonder energie kan, heeft ´t mis! Ook wij moeten af en toe tanken, al is het dan ietsjes minder dan de auto´s...

Bewierookt

En zo bereikten we, na 800 km, natgeregend Santiago.



Om daar de dagelijkse pelgrimsmis van 12 uur bij te wonen. En bewierookt te worden, waarmee we geluk hadden. Het zilveren wierookvat in Santiago is namelijk een bezienswaardigheid op zich. Het dateert uit de 12e eeuw, weegt ruim vijftig kilo en hangt aan een scheepstros van een pols dik. Een speciaal getraind groepje misdienaars laat het ding heel voorzichtig zakken tot een meter boven de grond en dan kan het spektakel beginnen. Langzaam brengen ze het vat op gang, tot het heen en weer slingert met een vaart van 68 km per uur. Het heeft dan een uitslag van ruim 40 meter en bereikt een hoek van 82 graden, zodat het net een halve meter onder het plafond blijft.



Het meest imponerende zicht heb je als je eronder zit, in de noord- of zuidhoek. Maar gezien het feit dat het vat wel eens heeft losgelaten -ergens in de 17e eeuw en in de 18e nog een keer- vinden we het niet heel erg dat we daar niet zitten.

De sfeer in de kathedraal is heel bijzonder: 80% van de aanwezigen draagt outdoorkleding en bergschoenen en loopt rond met een dikke grijns: doel bereikt, tocht volbracht, ervaring opgedaan. Overal liggen rugzakken, staan wandelstokken en vrijwel iedereen heeft zichtbaar spierpijn. Wij ook!!! Inmiddels komen onze beentjes weer een beetje bij. Dat moet ook, want voor de komende drie weken staan achtereenvolgens de bergen van Galicië, Cantabrië, Baskenland en Pyreneeën op het programma. Hopelijk in iets beter weer!

De vuelta

Na vier maanden prachtig weer fietsen we eindelijk in de regen! Terwijl jullie allemaal lekker op het strand liggen, zwoegen wij hier in weer en wind de berg op. Het is afzien. Om het nog een beetje draaglijk te maken, nemen we dan maar elke avond een hotelletje. Niet dat we hier zouden kúnnen kamperen, of het moest wild zijn, want het aantal Spaanse campings is wel heel erg dun gezaaid. Daardoor liggen ze meestal nét een berg te ver. Dus laven we ons ´s avonds aan een wijntje aan de bar van het hotel, dat meestal ook de dorpskroeg is, en nemen we er een tapaatje bij. Het valt niet mee, om op bedevaart te zijn... De spaarzame momenten dat de zon wél schijnt, maken we natuurlijk meteen een fotootje. Zo kwamen we een paar dagen geleden deze ontzettend dikke gier tegen



die niet helemaal blij was met onze komst. Desondanks -of juist daarom?- circelde hij daarna



nog even een paar rondjes boven onze hoofden. Blij dat wij geen lammetjes zijn!

Behalve griezelige gieren komen we ook onschuldige bloemenveldjes tegen



en onschuldige veldkerkjes met prachtig verweerde kruizen erbij.



We zien heel veel schelpen, want we zitten immers op de Camino de Santiago



en zien we zelfs een verdwaald astronautje



tegen de muur van de kathedraal van Salamanca. Mogelijk had de restaurateur een paar jaar geleden genoeg van alle engeltjes?

Wat we ook veel tegenkomen, zijn oude dametjes. Deze hieronder was een wel heel bijzonder exemplaar. In de tijd die Ube nodig had om ver genoeg te bukken om een broodje te kopen bij de mobiele bakker, schoot deze mini-dame onder zijn arm door en marcheerde er 0,7 nanoseconden later met haar brood vandoor. Rápido!



Ze maakte daarna nog even een praatje met ons in onverstaanbaar Galicisch (Galiciaans? Galisch?). Dat Galicisch is overigens nogal frustrerend voor ons. Galiciërs zijn een soort Friezen. Zie als bewijsmateriaal de onderstaande foto´s van t-shirtjes die hier te koop zijn.





De Galiciërs spreken dus allemaal een onverstaanbaar dialect, dat meer op Portugees lijkt dan op Spaans.



Daar staan wij dan, met ons keurige cursus-Castelliaans...

Lente!

Na een lange en qua tijdstip nogal onhandige terugvlucht landden we op 2 mei rond 8.00 uur ´s ochtends op Madrid Barajas. Met een dikke jetlag, omdat ´onze´ Chileense tijd nog op twee uur ´s nachts stond. Om vijf uur ´s middags hadden de stewardessen de luikjes voor de raampjes weliswaar dichtgedaan, maar toen konden we natuurlijk nog niet echt slapen. Tegen de tijd dat we wél konden slapen, werd het ontbijt geserveerd. Dus begonnen we met nul minuten slaap aan onze eerste fietsdag in Spanje. Waar we ons wel meteen thuis voelden: de automobilisten in de tunnel werden attent gemaakt op onze aanwezigheid en gevraagd voorzichtig te zijn met ons!



Even verderop voelden we ons nog meer thuis, want hier in Spanje hebben ze zowaar ook growshops! En wij maar denken dat we die alleen in Nederland hadden...



´s Avonds voelden we ons nóg meer thuis, toen de Nederlandse Gerard en Amy een heerlijke kop thee zetten voor ons. Maar hoewel het voelt als thuis, het is toch even wennen. De eerste dagen fietsen we rond in de regio Madrid, waar het ontzettend druk was op de wegen. Alle Madrilenen maakten dankbaar gebruik van het feit dat 1 mei dit jaar op donderdag viel en trokken er een lang weekend op uit. Het gevolg: superdrukke wegen en superdrukke campings.



Deze hier schijnt bovendien een van de grootste van Europa te zijn, met zo´n 1400 plaatsen, een discotheek, bewakers (zie de meneer in geel links op de foto), conferentieruimtes en zelfs een carwash! Bij aankomst in de receptie mochten we eerst een nummertje trekken, net als in het postkantoor of bij de bank... Maar elk nadeel heeft zijn voordeel: in de enorme drukte ontwaarden we zowaar collegafietsers! Een eenzame Antwerpenaar, van wie de Franse regens van de afgelopen weken teveel tol hebben geëist en die het niet meer zag zitten. En een Canadees gezinnetje, dat twee maanden in Spanje heeft rondgefietst en het duidelijk nog wel zag zitten! Vooral het meisje was ontzettend enthousiast en heeft blijkbaar enorm genoten van de rondrit.



We vinden het heerlijk om weer collega-fietsers tegen te komen. Nadat we in Bolivia afscheid hadden genomen van Björn en Martina hebben we dat echt gemist... Tot onze verrassing blijken er ook de volgende avond twee fietsende Australiërs in hetzelfde dorpshotelletje te zitten als wij. We genieten van de tapas en van elkaars gezelschap en zijn echt blij dat we weer een beetje sociaal bezig kunnen zijn hier. Maar genieten is hier niet zo heel erg moeilijk. Het is immers lente en de bermen staan vol voorjaarsbloemen, de bomen beginnen uit te botten of staan zelfs al vol in bloei



en er zitten overal ooievaars te broeden.



Het landschap is prachtig



en de steden ook. Dus blijven we min of meer per ongeluk een dagje hangen in Avila



waar de eerste gotische kathedraal van Spanje blijkt te staan.



Vandaaruit rijden we morgen verder richting Salamanca.

Schrikken

En dan moeten we even slikken, omdat de volgende twee nieuwsberichtjes ons bereiken...

Chaitén
Chileense vulkaan Chaiten schiet wakker / 05 mei 2008

In het zuiden van Chili schoot de vulkaan Chaiten vrijdag onverwachts wakker. De berg spuwde as tot op 17 kilometer hoogte. 4.500 mensen die rond de vulkaan wonen, werden geëvacueerd. De kleine vulkaan lag al 2.000 jaar te sluimeren onder een gletsjer. Wetenschappers werden compleet verrast door de uitbarsting omdat zij de berg als een slapende vulkaan beschouwden. De bevolking kreeg stofmaskers om zich te beschermen tegen de wolk van as. (Bron: www.knack.be)

Kopieer om een beeld te krijgen van de uitbarsting de link hieronder: http://www.youtube.com/watch?v=T04nPlVrNmo&feature=related

We schrikken. Hier waren wij een week of zes geleden. Hier hebben Cézar en Cécilia hun pizzeria. Hier is het immens mooie maar uiterst kwetsbare Park Pumalin. Hier hebben we Rataplan achtergelaten...

Min of meer tegelijkertijd speelt zich echter nog een heel ander drama af op een plek waar we drie weken geleden waren.

Salar de Uyuni

La Paz - Bij een ongeluk met twee bussen in het zuiden van Bolivia zijn dertien passagiers omgekomen. De tourbussen botsten frontaal op elkaar en vlogen daarna in brand. Een container met diesel bovenop een van de bussen explodeerde na de botsing op Salar de Uyuni, een grote zoutvlakte zonder gemarkeerde wegen. Bij het ongeluk kwamen onder meer vijf Japanse en vijf Israëlische toeristen om het leven. (Bron: www.wereldomroep.nl)

We zijn dankbaar dat wij tot dusver veilig hebben mogen reizen...