Dansen op de vulkaan

Voor wie hier de weg weet: nee, we fietsen niet zo hard. We hebben gewoon lekker de bus genomen vanaf Osorno naar Pucon. De herfst haalt ons in en we wilden erg graag bij mooi weer de Villarica beklimmen, een van de actiefste vulkanen hier in Chili. En dat is gelukt!!! Bij een strakblauwe lucht vertrokken we ´s ochtends in alle vroegte, samen met onze nieuwe Duitse fietsvriendjes Björn en Martina. Erg toevallig allemaal: Björn en Nicole zijn dus op dezelfde dag jarig, we fietsten op twee dagen afstand van elkaar de Carretera Austral, we namen dezelfde boot van Chaiten naar Puerto Montt, fietsten dezelfde route van Puerto Montt naar Ensenada, besloten op dezelfde middag toch maar vanaf Osorno de bus te nemen en zagen elkaar zo in de bus van 10.45 van Osorno naar Pucon terug... Dus zochten we daar dan ook maar samen een excursiebureau naar de vulkaan uit.

We zitten hier midden in een van de meest actieve vulkanische gebieden ter wereld. Pal noord van ons piekt de Llaima omhoog,



met uitbarstingen in 1903, 1917, 1922, 1930, 1941, 1957, 1960, 1964, 1974, 1994 en begin januari 2008. Pal zuid van ons zien we de Villarica roken, met uitbarstingen in 1908, 1910, 1920, 1948, 1950, 1963, 1972, 1984 en 1985. Momenteel houdt de Villarica zich rustig. We zitten zelfs in ´de groene alarmzone´,



wat inhoudt dat de vulkaan momenteel slechts een beetje rookt en pruttelt. Dat is dus geluk voor ons, of pech zo je wilt. Want er is nu ook geen kokende massa lava te zien als je er bovenop staat.



Voordeel is dat we nu waarschijnlijk ook niet geëvacueerd hoeven te worden, waar de Chilenen al wel over hebben nagedacht.



´s Ochtends in alle vroegte begon onze tocht naar boven. Een serieuze wandeling, want het busje gaat niet verder dan 1400 meter hoogte en de top van de vulkaan ligt op 2850 meter. De skilift werkte helaas ook niet, dus alle resterende 1450 hoogtemeters mochten we zelf doen. Gingen de eerste anderhalf uur weliswaar pittig omhoog, hier was de ondergrond nog relatief makkelijk. Het tweede deel werd een stuk spannender: over een stuk gletscher. Stijgijzers onder, helmen op en na een erg korte demonstratie over wat te doen bij een val mochten we verder klimmen.







Ruim een uur later ging de gletscher over in los lavapuin. Even pauze, stijgijzers af en op handen en voeten verder omhoog...





Als je dat ook hebt overleeft, sta je dan bovenop de vulkaan. Hier ben je bepaald niet uit de gevarenzone... Op allerlei plekken komt spontaan rook uit de bodem



en ook de ondergrond dichtbij de vulkaan (en verder ervan af?) is uiterst onstabiel. Je staat hier (niet doen dus, goed afstand houden!!!) op stukken gletscher waarvan de onderkant al is gesmolten...





Als je dat verder negeert en niet te dicht bij de krater komt, is het een onvergetelijke ervaring om er bovenop te staan. De krater rookt voortdurend. Af en toe hoor je een onheilspellend gerommel uit de diepte komen en daarna volgen nieuwe rookpluimen. Je besluit op dat moment de gids maar te geloven, die vertelt dat ze precies kunnen voorspellen wanneer ´ie uitbarst.





Dan loop je een rondje. Het ziet er op de foto´s enger uit dan het in werkelijkheid is, maar het is wel zaak om voorzichtig te zijn.







Het uitzicht van bovenaf is adembenemend: om ons heen zien we vijf, zes, zeven vulkanen, verschillende bergketens, het dorp Pucon en de bergmeren.



Daarna dalen we weer af. We weten dat de meeste ongelukken bij bergbeklimmen op de terugweg gebeuren. Dan ben je immers moe en minder geconcentreerd en als je daalt, heb je minder controle over je benen. Voorzichtig gaan we dus naar beneden. Vooral het eerste stuk, over de losse lava, is opletten geblazen.



Het stuk over de gletscher is dan weer een eitje: met veel plezier laten we ons naar beneden glijden over de halfgesmolten sneeuw.





En dan zijn we weer terug. Kei- en keikapot maar voldaan en tevreden. Vandaag liggen we voor Pampus bij de tent!