Rataplan

En toen waren we opeens met z´n drieën. Het was bij Villa Santa Lucia, een dorpje tachtig kilometer voor Chaiten - onze volgende echte pleisterplaats en voor ons ook het einde van de Carretera Austral. Nietsvermoedend klommen we langzaam het pasje voorbij het dorp op en daar was ´ie opeens. Rataplan. Een niet geheel raszuivere Duitse herder. Nu vergezellen straathonden ons wel vaker de eerste kilometers na een dorp, maar Rataplan maakte het wel heel erg bont. In plaats van na een paar kilometer braaf terug te gaan, zoals zijn collega´s toch altijd doen, liep hij na vijf kilometer nog steeds met ons mee. En na zes. En na zeven, na acht... Na tien kilometer zat ons klimwerk er eindelijk op en begonnen we aan onze afdaling. Maar ook hier ´losten´ we hem niet. In vliegende galop volgde hij ons spoor en hup, vijftien kilometer na Villa Santa Lucia zaten we opeens met een hond opgezadeld. En wát voor een hond. Hij had dan misschien niet alle uiterlijke kenmerken van zijn Duitse voorvaderen geërfd, maar de trouwheid van het ras toch zeker wel. Op één meter naast de voorste fiets week hij niet meer van onze zijde, ons onderwijl aankijkend met de meest trouwe hondenblik die je je maar kunt voorstellen.

Tsja, wat nu te doen? Zo´n lief beest. Zo´n eind van huis. Het volgende fatsoenlijke dorp 65 km verderop. Terugsturen kan natuurlijk niet meer. Tussenin alleen piepkleine gehuchten waar je als straathond honger gaat lijden. Tsja, dan zit er maar één ding op voor ons teerhartige Westerlingen. Je deelt je lunch met ´m.

FOUT!!! Vanaf dat moment week Rataplan geen hálve meter meer van onze zijde. ´s Avonds sliepen we op een prachtige camping



met een sjiek restaurant erbij. Rataplan mocht daar tot zijn grote verdriet niet mee naar binnen. Maar na een eeuwigheid voor de deur op ons te hebben gewacht, deed hij ´the second best thing´ dat in zijn hondenhersenen opkwam. Bij onze thuiskomst lag hij dus trouw onze tent te bewaken. Tsja, toen smolten in onze teerhartige Westerse hartjes dus de allerlaatste restjes weerstand...

De volgende ochtend, na ook voor Rataplan een zeer uitgebreid en voedzaam ontbijt, begonnen we aan de vijftig lange kilometers naar Chaiten. Zou ´ie het redden? En wat als ´ie het niet redde? We hadden inmiddels zo´n beetje al onze reserve-pasta al aan het dier gevoerd, dus nog een keer kamperen tussendoor zou voor ons alledrie een hongerige belevenis worden. Een beetje gespannen begonnen we dus aan onze reis, maar we hadden ons geen zorgen hoeven maken. Fluitend volbracht onze held zijn tocht. We kregen er onderweg zelfs zo´n Disneyfilm-gevoel van: herdershond volbrengt, ondanks grote hindernissen, uiteindelijk toch zijn eindeloos zware tocht...



De baas van ons hostel voelde iets minder sympathie voor de hond, maar ja, hij had natuurlijk ook niet gezien hoe trouw en dapper Rataplan met ons mee was gelopen. Dus bereidden wij in ons hostel met nieuw ingekochte pasta wederom een heerlijke en uiterst voedzame maaltijd voor onze held op vier poten en togen daarna zelf naar de lokale pizzeria, onderwijl naarstig zoekend naar een nieuwe baas voor Rataplan. Want hoe teerhartig wij dan ook zijn, dat we ´m niet verder mee konden nemen, hadden zelfs wij wel door. Dus belden we aan bij de ´Carabinieri´, in de hoop dat er wellicht een militair was die een waakhond kon gebruiken. En vroegen we in de supermarkt of zij iemand wisten die een hond wilde. En zetten we de baas van de pizzeria aan het werk om te kijken of iemand een hond kon gebruiken...

Maar helaas, we vonden geen nieuw baasje voor Rataplan. Dus moesten we, met tranen in onze ogen, wel overschakelen op plan 2. Zo snel mogelijk afscheid nemen, zodat ´ie zo snel mogelijk weer zijn oude straathondenleven moest oppakken. Na nog weer een goed ontbijt zette de baas van ons hostel ons met zijn jeep een kilometer of tien buiten Chaiten af. Op die manier kon Rataplan ons in elk geval niet opnieuw volgen. En met zijn buik vol van drie maaltijden per dag zou hij toch even de tijd hebben om te wennen aan zijn nieuwe dorp. En zo fietsten we later die dag met een steen op ons hart richting Park Pumalin.

Lieve, lieve Rataplan, het ga je goed...