Dirtroads

Het is echt fijn dat er asfalt bestaat, want het is snel, mooi glad en je kunt er heerlijk op afdalen. Maar wij zijn toch echt het gelukkigst als we over een mooie onverharde weg kunnen fietsen. Deze ripio, dirtroads of gravelwegen kennen immers nauwelijks verkeer en gaan vaak door ongerepte delen van de wereld. Dus hangen wij 's avonds uren boven de kaart, op zoek naar mooie routes, shortcuts, omwegen of wat dan ook, als het maar ripio is. De dirtroad van Te Anau naar Queenstown is helemaal geweldig. Korter dan de geasfalteerde route en bovendien doodlopend: de weg houdt op bij een meer. Met je fiets kun je daar verder met een oude stoomboot naar Queenstown, maar met de auto niet. Dat betekent onderweg dus ook nog eens nauwelijks verkeer! Hoera!  

En alsof het zo is uitgekiend, ligt er precies halverwege een DOC-camping. Deze campings van het Department of Conservation zijn meestal fantastisch gelegen en erg rustig, maar dit keer weten we een nog beter plekje! Dankzij onze gids/buschauffeur uit Milford Sound weten we namelijk dat er een hut is, zo'n tien kilometer voorbij deze camping. Helemaal voor onszelf alleen...

De hut blijkt ook nog eens gerenoveerd te zijn in januari van dit jaar... Dat betekent een houten vloer in plaats van een aarden vloer, een niet-lek dak en behoorlijk winddichte wanden. En er is drinkwater vlakbij.

Maar het belangrijkste is natuurlijk dat het uitzicht hetzelfde is gebleven als voorheen: onvergetelijk mooi! 

We zitten de hele avond in de zon voor ons hutje, het enige wat we horen is het geloei van de koeien in de vallei en het gekwetter van wat vogeltjes...

De volgende dag fietsen we verder door dit prachtige stukje wereld. We zien Gitti weer, ons Duitse vriendinnetje dat we al wekenlang geregeld tegenkomen. 

Ook leuk aan zo'n ripioweg is dat er niet altijd bruggetjes zijn. Dus trekken we onze sandalen aan en doorwaden we de riviertjes te voet.  

en aan het einde wacht ons opnieuw een verbluffend mooi uitzicht...