In onze pogingen om alle drukke wegen te vermijden, komen we de Otago Railtrail op het spoor. Een afgedankt spoorlijntje is omgetoverd tot een autoloze fietsroute, dat klinkt ons als muziek in de oren! De route blijkt ook nog door een gebied te gaan waar je anders misschien niet zo snel zou komen, dus dat is helemaal mooi meegenomen. We vinden een aardige Schotse familie bereid om ons een lift te geven over de drukke wegen en dan beginnen we in het rustige Clyde aan de circa 150 kilometer lange route.
Otago is een gebied met een landelijk klimaat en verschillende lage bergketens en vlaktes. Dankzij deze fietsroute maken we er op de mooist mogelijke manier kennis mee: dwars door alle landschappen heen, ver van alle verkeer en mogelijke drukte.
We volgen de oude treinroute en dat geeft onderweg het grappige gevoel dat we zelf een treintje zijn. We fietsen tussen uitgehakte rotsen door,
door pikdonkere tunnels,
we gaan over bruggetjes waar soms ook de 'echte' trein nog overheen kan rijden,
en zien onderweg allerlei leuke dingen. Dankzij de Otago RailTrail is er namelijk heel veel bezienswaardigs behouden gebleven langs deze route. Het oudste en kleinste nog in bedrijf zijnde postkantoortje van Nieuw-Zeeland, bijvoorbeeld.
En het oudste, nog in bedrijf zijnde winkeltje van Nieuw-Zeeland (open sinds 1902, de geschiedenis gaat hier niet zo heel ver terug!).
We passeren oude stationnetjes waar de tijd stil heeft gestaan
of waar we de onderweg gemaakte vrienden weer tegenkomen.
We bezoeken de boerderij en werkplaats van Ernest Hayes (wie kent 'm niet?),
die de draadspanner uitvond en daar fortuin mee maakte.
We raken onder de indruk van de marketingkwaliteiten van deze familie,
want al in 1911 vertrok hij per motorfiets op zakenreis naar het Noordereiland met een aantal demonstratie-exemplaren achterop. Het resultaat: enkele jaren later bediende het bedrijf een wereldwijde markt...
We passeren de 45e breedtegraad (waarmee we even ver van de evenaar als van de Zuidpool afzitten, maar we kunnen jullie uit zeer betrouwbare bron vermelden dat we van die evenaar erg weinig en van die Zuidpool erg veel merken hier),
bekijken een oude goudmijn (de familie die er nu zijn schapen heeft lopen, woont er dus letterlijk bovenop!)
en Ube plukt een appeltje. Dat is niet illegaal, hoewel dat wel zo lijkt. Overal op de informatieborden langs de route worden we namelijk aangemoedigd om het fruit te proeven dat hier groeit dankzij de pitten en klokhuizen die vroeger door de treinreizigers uit het raam werden gegooid... Helaas waren het nog zure appeltjes waar we doorheen moesten bijten!
En heel belangrijk: we halen op elk stationnetje een stempel. Vergelijk het maar met de Elfstedentocht.
En qua Elfstedentocht: ook hier af en toe een 'wakje':
En zo bereiken we na 150 km het eindpunt van deze 'vakantie in een vakantie'. Dit was echt heel, heel erg leuk!
